آینه جم: مصطفی ارجمند:
نوشتم که پیرمرد کارگر را به سرویس کارکنان راه نمی دهند! چرا باید اینطور باشد!؟
دو روز بعد، به علت کامنتی زیر خبر، مدیر مسئول سایت به دادگاه حواله شد تا دیگر کامنتی که فرماندار شهرستانی را به مماشات متهم کرده بود منتشر نشود.
پیرمرد البته همه واقعیت را نگفته بود و بعدها متوجه شدم یک سویه به قاضی رفته ام؛ هم عذاب وجدان رهایم نمی کرد و هم مدیر رسانه ام را به قهر فرماندار مبتلا!
این داستانِ سالیان دور، بارها تکرار می شود تا یاد بگیریم قلم بازیچه ذهن ما نیست ولو اینکه بخواهیم دردی را از مردم بکاهیم.
خبرنگاری بازی کودکانه نیست که رسانه ای بسازیم و در آن هر چه به ذهن مان رسید بنویسیم و گاه برای خود و دیگران به جای درمان، درد بیافرینیم!
شاید در تعریف عام، امروز همه خبرنگارند چرا که به یمن فضای مجازی، می توان نوشت و نقد کرد و نقد شنید اما خبرنگار حرفه ای، تعریفی فراتر از نوشته های پر غلط و بی حساب و کتاب قصه گونه دارد.
همان قدر که برای دیگران ذره بین داریم و گام های درست و غلط شان را می شماریم برای خودمان هم باید ذره بینی بزرگ تر داشته باشیم چه آنکه اگر مسئولی در اجرای یک پروژه، خطا کند شاید بتوان با رفو کردن، آن را رفع کرد اما اگر زهر به کام ملت بریزیم و آبروی صاحب حقی را به بازی بگیریم هرگز نمی شود ماله کشید و زخم عمیق افتاده بر جان مردم را التیام بخشید.
وقتی قدم در این وادی نهادیم می دانستیم و باید بدانیم که مسیر، سخت است و پر سنگلاخ و پرتگاه؛ چه آنکه هیچ کس از شنیدن عیوب اش از رسانه خوشحال نمی شود و ممکن است بسته به توان اش شمشیر بکشد و خونین بال مان کند اما خبرنگاری همین است!
خبرنگاریم و زخمی می شویم تا زخم های دیگران عفونت نکند و جامعه ای، لجنزار فساد و تباهی و درد نشود اما حق نداریم از مسیر حقیقت جدا شویم و عقده های سر باز کرده ی جان مان از این و آن را از نوک تیز قلم های مان بیرون بریزیم.
۱۷ مردادماه و روز خبرنگار مبارک تان باد؛ مبارک تان باد که درد می کشید و درمانگری می کنید..
[کد خبر:AJ29119]
