آینه جم؛     مصطفی داننده- وقتی هوا سرد می‌شود، لباس‌های زمستانی‌مان را در می‌آوریم. کاپشن می‌پوشیم، شال می‌اندازیم و ُپلیور به تن می‌کنیم. وقتی تابستان می‌آید به خاطر گرمی هوا به سراغ لباس‌های خنک‌مان می‌رویم تا توان تحمل گرمای تابستان را داشته باشیم.

کرونا هم همین است باید زیست کرونایی را یاد بگیریم. همه ما می‌دانیم وقتی برف می‌آید باید لباس گرم بپوشیم دیگر کسی به ما تذکر نمی‌دهد که فلانی داره برف میاد یادت نره کاپشن بپوشی!

واقعا دیگر در عصر کرونا کسی نباید به ما تذکر بدهد که وقتی بیرون می‌رویم حتما ماسک بزنیم. دیگر مثل روز روشن است که کرونا بغل گوش ماست و اگر کمی سهل‌انگاری کنیم به راحتی دچارش می‌شویم و شاید این ویروس کوچک اما همه‌گیر ما را به کام مرگ بکشد.

این روزها کمتر خانواده‌ای پیدا می‌شود که یکی از اعضای آن درگیر کرونا نبوده باشد. برخی عزیزان‌شان را از دست داده‌اند و کرونا آنها را داغ‌دار کرده است.

باید با کرونا زندگی کنیم. زندگی کرونایی یعنی ماسک زدن، یعنی کمتر رفت و آمد داشتن، یعنی مسافرت نرفتن، یعنی تدفین بدون ختم، عروسی بدون جشن، عزاداری بدون تجمع و...

کرونا روزی به پایان خواهد رسید، دیر یا زود ولی تا آن روز باید یادبگیریم چگونه با آن زندگی کنیم. او با ما شوخی ندارد و اگر جدی‌اش نگیریم، زندگی ما را تحت تاثیر خود قرار می‌دهد.

اگر مسافرت نرویم، اگر عروسی نگیریم، اگر ختم برگزار نکنیم و هزار اگر دیگر ما را نمی‌کشد. چندی ناراحت می‌شویم اما زندگی‌مان در جریان است؛ اما اگر کرونا بگیریم شاید بمیریم. حداقل به خاطر خودمان و خانواده‌مان زیست کرونایی را رعایت کنیم.

به قول این ضرب‌المثل قدیمی ایرانی که «یک سال بخور نون و تره، صدسال بخور نون و کره». باید برای رسیدن به زندگی قبل از کرونا،صبر کنیم. زندگی سابق‌مان به این زودی‌ها به سراغ‌مان نمی‌آید.

کرونا مثل سرطان نیست که یک فرد و در نهایت یک خانواده را درگیر خود کند. کرونا از یک شهر در چین آغاز شد و امروز همه جهان را درگیر خود کرده است. همه در برابر این ویروس مسؤول هستیم و باید هوای یکدیگر را داشته باشیم.

وقتی ماسک نزده‌ایم گویا تفنگ پری به دست گرفته‌ایم و به سوی مردم شلیک می‌کنیم. گلوله‌های تفنگ کرونا اول به تن خانواده فرد ماسک نزده می‌خورد و بعد به پیکر دیگران می‎‌نشیند.

تحمل ماسک سخت است. شست و شوی مواد خریداری شده سخت است؛ اما چه می‌شود کرد؟ زندگی کردن ارزش این سختی‌ها را دارد. هیچ ویروسی نتوانسته است جهان را از پا در بیاورد، کرونا هم نمی‌تواند اما برای شکست دادن آن باید کمی صبر کرد.

کرونا خواهد رفت و ما به زندگی عادی برخواهیم گشت؛ اما تا آن روز، کرونایی زندگی کنیم تا دوباره لذت در آغوش کشیدن یکدیگر را تجربه کنیم.

نوشتن دیدگاه