آینه جم؛ سید مرتضی کراماتی: در آستانه ی ماه محرم، ماه شور و شعور دلدادگان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) ذکر مطلبی را خالی از لطف نمی بینم اما نمیدانم مخاطب را کدام بزرگوار یا کدام نهاد و سازمان بدانم چرا که از طرفی ( شور حسین است چه ها می کند ) و از طرفی رنج پوزخند برخی افراد سست عقیده که گاهی در لباس رفیق و گاهی محض مزاح و خنداندن اطرافیان ، از شیوه های جدید در برگزاری دستجات عزاداری سخنانی را بر زبان جاری میکنند در عذابم . در جهان امروز که معتقدیم کشورهای نامسلمان هم بنحوی تحت تاثیر عقاید و آداب و سنن ما مسلمانان در تکریم و ترویج شعائر اسلامی به سمت این ارزشها روی می آورند ، عقب گرد ما پارادکس عجیبی است که شاید ظاهر قضیه آن را نشان ندهد اما وقتی به عمق جریان نظری می اندازی این واقعیت تلخ بیشتر نمود پیدا می کند . امروز با توجه به نقش بی بدلیل روحانیت در حفظ و شان جایگاه ارزشهای اسلامی ، امید آن می رفت تا با جلوگیری از بدعت ها ، اصل فلسفه ی عزاداری ها به قوت خود باقی بماند و نوآوری هایی که گاهی افراط و تفریط را چاشنی خود قرار داده فرهنگ غالب نگردد که این مهم نادیده گرفته شده و علیرغم تاکیدات بزرگان نظام ، مراجع تقلید ، و مسئولین و بخصوص مقام معظم رهبری در نهیب زدن به برخی شیوه ها نامعقول و بعضاً چندش آور چه در بحث انتخاب اشعار و موسیقی های نامربوط و سبکهای نوین در عزاداری ها وچه در بحث مراکزی که به نام هیئت و خیمه برپا میگردد ، روز به روز و سال به سال نوعی بی اعتقادی را رواج می دهد که البته چراغ خاموش در حرکت است و آینده شاید نتوان در جبرانش برآئیم . با کمال شرمندگی باید گفت که برای برپایی و فعالیت فروشگاه و مغازه باید کارت کسبی دریافت کرد اما چگونه می شود که راه اندازی یک هیئت و خیمه ی مذهبی بدون مجوز و گاهی با دلخوری و رنجش همسایه و متولیان حسینیه ها ، به راحتی صورت می گیرد و متولی خاصی هم جوابگو نیست و فقط همدیگر را سرزنش کردن ، سکه رایج همان ایام میگردد و میگذرد تا سال بعد . امروز در فاصله ی هر پنجاه خانوار یک حسینیه و بیش از دو یا سه هیات مذهبی وجود دارد که متاسفانه جمعیت برخی حسینیه ها ، علیرغم داشتن خطیب توانا ، کمتر از حد معمول است و این را نوعی بی حرمتی به ماه محرم و مجلس امام حسین (ع) می دانیم و البته جمعیت تماشاگر هیئات رو به فزونی است . یا نوع سخنرانی روحانیون و سختگیری متولیان حسینیه ها و تکراری بودن مطالب موجب گریز نسل امروز از حسینیه هاست و یا کج اندیشی برپا کنندگان هیئات که با چاشنی سوء استفاده از مقتضیات روحی و علاقمندگی نسل امروز به نوآوری ها موجب تفرقه بین هیئت ها با حسینیه ها گردیده که در هر صورت تا فرصت باقیست باید هر انسان مومن و با وجدانی در رفع این معضل برآید . وقتی وحدت رمز پیروزی هر ملتی است چرا ما هر کدام با برداشتن یک علم دور از هم به زعم خود عزادار سید و سالار شهیدان دشت نینوا می دانیم . با نگاهی به تاریخ عزاداری در مناطق کشور و همکلامی با ریش سفیدان در می یابیم حسینیه ها و تکایایی که زمانی پر رونق تر و تاثیر گذارت از بقیه مراکز بوده تا حدی که مردم اطراف و اکناف هم با پای پیاده خود را به این حسینیه ها می رساندند هم اکنون با اقلیت عزادار مواجه شده و بزرگان قوم هم یا به مصلحت یا بدلایل آزار دهنده ی دیگر سکوت خود را نمی شکنند و مطمن باشند که این سکوت هم نوعی بی حرمتی به ماههای محرم و صفر هستند . وجود هیئات اگر بنحوی ساماندهی شود که طی برنامه ریزی خاصی حلقه ی اتحاد و گسیل جمعیت به سمت حسینیه های اصلی باشد کار پسندیده ای است اما هر گاه موجب تفرقه گردد خیانت است . امروز هرگاه فامیل و دوستی از هم دلخور می شود اقدام به تشکیل هیات و گروه و دستجات عزاداری می کند . در بحث ساخت حسینیه ها هم متاسفانه روند نازیبایی در حال شکل گیریست به نحوی که در شعاع کمتر از پانصد متری بیش از هفت حسینیه بوجود می آید که وقتی به جمعیت هر کدام نگاهی می اندازی کمتر از پنجاه شصت نفر آنهم در شهری بالغ بر شش هزار نفر وجود دارد و حال جای سوال اینجاست که چه کسی و چه نهادی باید جوابگو باشد . امید که این نوشته کوتاه ، فتح بابی برای برگزاری نشستی با عنوان آسیب شناسی آئین های مذهبی در جامعه گردد و بهترین زمان همین ایام محرم و صفر هست که همه روحانیون منطقه و حتی غیر بومی برای تبلیغ محرم و صفر حاضرند فقط یک هماهنگی کوچک برای یک نشست دوساعته می طلبد .

نوشتن دیدگاه