73091396062418233456711933134.jpg

 

آینه جم:  عباس محدث زاده: 
  پنج شنبه هفته گذشته، شهر جم میزبان مهمترین رویداد باشگاهی ایران بود. روزی که برای تیم پایتخت نشین شادی آفرین و دلگیرکننده برای تیم استانمان بود؛ چون که شاهد غریبه پرستی و خودی گریزی بودیم.
در روزی که چشم همه ایران به سمت جم بود، ورزشگاه تختی به جای آنکه سراسر زرد پوش شود، به رنگ قرمز پرسپولیس در آمد. 
باید گفت که ما یاد گرفته ایم فقط نق بزنیم و فریاد وامصیبتا سر دهیم که چه مسئولین بی کفایت و بی قابلیتی داریم که پارس به بیماری بی پولی دچار شده، ولی نوبت به خودمان که می رسد به طوری عجیب شانه خالی می کنیم. 
شاید اگر یک آذری زبان و حتی  یکی از ساکنان شهرستان های شمالی استان، در غروب پنج شنبه وارد ورزشگاه تختی شهر جم می شد، در اولین نگاه، تصور می کرد به جای ورود به ورزشگاه تختی جم، اشتباهاً وارد ورزشگاه آزادی تهران شده است.
با وجود این که بخش اعظم ورزشگاه در اختیار هواداران قرمز پوش قرار داده شده بود اما در اندک سهم تعلق گرفته به هواداران تیم پارس هم تعداد زیادی با لباس قرمز دیده می شد. تاسف بار تر همین اقلیت زردپوش هم گویی بر دست و دهانشان قفل و زنجیر شده بود و هیچ شعار هماهنگ و فریاد تشویقی از آنها بر نمی آمد.
از رنگ پوست و لهجه هواداران می شد به این واقعیت پی برد که اکثریت افراد حاضر در جایگاه پارسی ها را مردمانی از جنوب استان تشکیل داده بود. چه آنهایی که لباس طلایی پارس را بر تن داشتند و چه آنهایی که قرمزپوش بودند، اما همین جنوبی ها هم قبل، در حین و بعد از اتمام بازی تمام تلاش و هم و غم و داد و فریادشان متوجه تیم پایتخت نشین بود. پرسپولیس در روز پنج شنبه در خانه بازی می کرد و پارس در غریبانه ترین نقطه دنیا.
 

قطعا در اینکه پرسپولیس به امتیازات این بازی حساس نیاز داشت و پارس نه در منطقه سقوط بود و نه در کورس قهرمانی، شکی نبود. ولی مدعیان این بهانه ها و باورها کافی است فلش بکی بزنند به بازی رفت بین پرسپولیس و پارس جنوبی جم در فصل گذشته لیگ برتر، جایی که پارس و پرسپولیس در رده های اول و دوم جدول لیگ برتر قرار گرفته بودند و برای قهرمانی نیم فصل اول می جنگیدند و در آن بازی هنگامی که در دقیقه نود و n اُم، پرسپولیس گل برتری خود را وارد دروازه پارس کرد، بخش عظیمی از ورزشگاه از جای خود بلند شده و به شادی پرداختند و هل هله گویان ورزشگاه را ترک کردند.
به طور قطع اگر به جای بازی بین پرسپولیس و پارس جنوبی جنوب استانمان، بازی بین پرسپولیس و یکی از تیم های شمال استان فی المثال شاهین بوشهر، پرسپولیس برازجان و ... برگزار می شد، علاوه بر آنکه اجازه ورود بیش از حد هواداران سرخپوش را به ورزشگاه نمی دادند، خود نیز با تمام وجود و جان و دل از تیم شهرشان حمایت می کردند تا از دل آنها حسین ماهینی ها، مهدی قائدی ها و محمد دانشگرها بیرون آیند، همانطور که با این روحیه همدلی، اتحاد، وفاق و یکرنگی، اکثریت مناصب سیاسی استان را در دست گرفتند.
تیم پارس با وجود این که همگی پشتش را خالی کرده ایم، از  هوادار تا مسئولان که به هر نحوی که دوست دارند با آن برخورد می کند، قطره ای از ثروت هنگفت پارس جنوبی به این تیم تزریق نمی شود، تمریناتش در تهران برگزار می شود ولی باز در طی همین دو سالی که به لیگ برتر فوتبال ایران صعود کرده، چندین بازیکن بوشهری را همچو پورامینی، دشتی، صالحی به سطح اول فوتبال ایران معرفی کرده است حالا فرض کنید اگر از این تیم حمایت می شد و با تمام توان هوای این تیم را داشتیم چه می شد!
شاید تیم پارس جنوبی جم کودکی نوپا و متولد دیروز باشد ولی زاده منطقه ی ماست. باید با تمام وجود پشت تیم ها و گروه ها و افراد موفق شهرمان بایستیم تا هم برای کلان شهر نشینان به اثبات برسانیم که با وجود تفاوت زیاد امکاناتی، ما می توانیم به قله قافتان برسیم و هم این بچه ها الگوهایی برای نسل آینده ما باشند تا در سال هایی نه چندان دور، به جای شادی برای قهرمانی تیم پایتخت نشین ، "دینگو ماروی شریفیان" را برای فرزندان شهرمان بخوانیم.
[کد خبر:AJ28377]
پايگاه خبري تحليلي آينه ي جم

کانال تلگرامی پايگاه خبري تحليلي آينه ي جم