آینه جم؛ حسین دهقان زاده:

همواره، جوامع و نسل‌ها در پاسخ به محیط، طبیعت و تاریخ، میراث فرهنگی ناملموس را بازآفرینی می کنند. این امر حس هویت ملی و فرهنگی را به ارمغان می آورد و احترام به تنوع فرهنگی و خلاقیت بشری را ترویج می‌کند.

درحال حاضر صنعت گردشگری جزو حوزه‌های مطرح اقتصادی در سطح جهان بوده و با ایجاد بازارکاری پرجنب و جوش، میلیون‌ها نفر را مشغول به کار نموده است. آگاهی از عدم‌ اطمینان‌های پیش‌رو و آمادگی برای حالات ممکن در این صنعت، پیشبرد راهبردهای کلان محلی، ملی و فراملی را تسهیل خواهد نمود.

امروزه برنامه ریزی و آینده نگاری توسعه پایدار گردشگری توجه بسیاری از سیاستگذاران، جامعه شناسان و برنامه ریزان در سراسر جهان به خود معطوف کرده است، تا زمینه آینده نگری توسعه پایدار گردشگری در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی فراهم شود.

مدیریت در حوزه گردشگری، یک رویکرد چند بخشی جهت توسعه متوازن و حفاظت از منابع است که یک گفتگوی سازنده بین مسئولین مربوطه و گروه های کار آفرین در جهت اشتغالزایی ایجاد می کند که توجه به این موضوع می تواند پویایی و اثر بخشی بیشتر توسعه پایدار گردشگری و زمینه سازی توسعه منطقه ای به همراه داشته باشد.

برای نمونه یکی از نواحی توانمند به لحاظ جغرافیایی، خصوصاً از نظر دارایی گردشگری به سبب داشتن اقلیم و مناطق تاریخی و محیط طبیعی (سواحل و چشمه ها) منطقه جنوب استان بوشهر می باشد. نزدیکی این منطقه به صنعت نفت و گاز باعث شده که سالانه گردشگران زیادی تعطیلات خود را بخصوص در فصل پاییز و زمستان در این خطه بگذرانند. رشد صنعت گردشگری در سال های اخیر در این منطقه بسیار مطلوب بوده ولیکن عدم استفاده از توسعه دریا محور و نبود زیرساخت های لازم دریایی یکی از چالش های بزرگ در منطقه بشمار می آید.

بنابراین با توجه به مسائل ذکر شده توسعه پایدار گردشگری به دلیل اهمیت ‌و آثار بالقوه مثبت اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی، بدون برنامه ریزی امکان پذیر نخواهد بود. از مشکلات و معایب این موضوع می توان به عدم همکاری سازمان های مرتبط و نبود سازمان نظارتی در این بخش و همچنین ضعف زیرساخت ها و فقدان تکنولوژی نام برد.