آینه جم/ موسا درویشی-کارشناس ارشد سینما
اگر دویست سال آینده را پیش رو آوریم شاید از پایتخت انرژی ایران و منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس با تمام تشکیلات صنعتی و مظاهر مهندسی آثاری برای موزه یا چیزی متفاوت با کاربرد نفت و گاز باقی بماند. البته این زمان کمابیش برای پایان ذخایر نفتی قابل تصور است و ظرفیت های گازی هنوزا هنوز می توانند پس از دویست سال حتا به کار خود ادامه دهند. این طُرفه سخن شوخی وار را که جنبه حقیقی آن هم کم نیست، به جهت دقت در مصرف انرژی یا بهره گیری از انرژی های پایدار به میان نیاورده ام، بل که غرضم رهنمون شدن به سخنی است درباره اهمیت تولید فیلم در منطقه ی انرژی و سینمایی کردن جهان صنعت نفت و گاز. به این معنا که مجموعه آثاری سینمایی با موضوعات گوناگون هنری ساخته شود. فیلم هایی برای شناخت پیرامون خود در اکنون و بررسی و تحلیل در آینده های دوری که هیچ کدام از ما بر روی این خاک نیستیم. از آن تاریخی که جنوب استان بوشهر چهره ی صنعتی به خود گرفته تا به امروز، با یک بررسی ساده به کمترین تعداد فیلم های سینمایی می رسیم که توانسته باشند تصویری شایان از پهنه ی صنعتی پارس جنوبی و موقعیت پایتخت انرژی ایران بدهند.
برای بهتر دیدن این مسأله تاکید می کنم فیلم های سینمایی و نه گزارش های تصویری که در تلویزیون یا برخی از جشنواره ها دیده ایم. در واقع منظور بهره گیری از هنر سینما با همه ی قدرت روایت و داستان پردازی و تثبت لحظه های مستندی است که روح یک جریان سازنده و تکاپوی تحول ساز را نشان می دهد. با این وصف بی گمان خواننده از خود خواهد پرسید؛ دیدن این مناطق صنعتی در قاب سینما مگر چیزی به جز نشان دادن شهری از آهن و فولاد و تلاش کارگران و مهندسان در پی خواهد داشت که تلویزیون بی شمار نشان می دهد و چندان هم مخاطبان عام و خاص از آن بی خبر نیستند؟ مگر تهیه فیلم های سینمایی از پایتخت انرژی برای ما که با همین هوای صنعتی نفس می کشیم چه دستاوردی دارد که برای آیندگان بهره ایی گران سنگ داشته باشد!؟ برای درک بهتر این مهم اگرچه مجال پرداختن به دلایل فرهنگی و اجتماعی و مبانی هنری در ماندگاری مظاهر انسانی چنین موضوعی نیست اما کافی است آلبوم خانوادگی را ورق بزنید. با این که از دیدن عکس های پنجاه سال پیش ذوق زده می شوید و تجربه ایی حسی از یک هویت به شما دست می دهد ولی بی تردید در دل آرزو می کنید کاش عکسی هم از پدربزرگ یا اجداد دیگرتان بود تا بهتر می توانستید از لذت نگاه به آدم ها و مکان ها بیشتر بهره ببرید.
این کمینه بهره ایی است که ما از ثبت تصاویر محیط پیرامون و رفتار خود و دیگران به دست می آوریم. در حقیقت پای آفرینش های هنری مانند فیلم های سینمایی که در میان باشد ما به مطالعه ی فرایندی پیچیده از روح زمان در بستر زندگی مردمان می رسیم. در ارزیابی این مهم هم روابط عمومی ها و هم مراکز فرهنگی وابسته به نفت و گاز رویکردهای پراکنده داشته اند، چیزی که ضرورت پرداخت بیشتر با افق دیدی دیگر می طلبد آن رویکرد سینما محوری است که بتواند دایره ی گسترده و با کیفیت و متفا‌تی از منطقه انرژی ایران ترسیم نماید. از یاد نباید برد آن سال هایی که صنعت نفت و انرژی چگونه در شهری مانند آبادان چندین سینمای درجه یک چون تاج و نفت و گلستان دایر نمود. در سال هایی که اشتیاق مخاطبان سینما بیشتر بود اما پذیرش جامعه چندان زیاد نبود. اکنون اما به جهت گسترش رسانه های متنوع تصویری و اقبال تماشاگران چند سینما در مناطق انرژی داریم؟ مدیران نفت، گاز و پتروشیمی حمایت از توسعه سینما و سالن های نمایش فیلم را در دستور کار خود قرار داده اند اما هیچ رویکرد کلان محوری در جهت تولید فیلم های سینمایی با چشم انداز معین که بتواند بیان گر حضور و نقش قابل ستایشی در این راستا باشد از صنایع نفت، گاز و پتروشیمی نمی بینیم. این به هر حال دلایل روشن خود را دارد اما در آینده دلایل روشن ما چون مانعی برای پیشبرد اهداف آیندگان ما بروز می یابد و آن چه امروز پذیرفتنی است در آینده به مثابه یک بهانه آشکار در جهت عقب ماندگی تاریخی و فرهنگی و اجتماعی به شمار خواهد آمد. اگر ضرورت ساختن تصویری در ابعاد مختلف هنری و سینمایی در مناسبت با محیط و رخدادهای منطقه انرژی جنوب احساس شود، بی گمان بسیاری از مسائل و مشکلات در زمینه های آموزشی و فرهنگی حل خواهد شد. گام نخست در این حرکت باور به استفاده از ابزار سینما به دور از هرگونه حرکت تبلیغی و اداری و آماری است.
*ماهنامه انرژی جنوب
[کد خبر:AJ38894]
