آینه جم ؛من یار مهربانم  ای دوست اما تو ، تا چند زنی بر جانم آتش ؟

به گزارش خبرنگار آینه جم ؛ من برای همه مفید هستم ، برای دولتها و ملت ها هزینه های سرسام آوری دارم اما کمتر کسی به فکر من است ، تا نیستم در اندیشه بودنم اما بعد از بودنم کمتر کسی نسبت به من احساس مسئولیت می کند ، دیوار من از همه کوتاه تر است چون همه از روی من می گذرند  گهی تند وگهی آهسته ،اولین قومی که در جهان به نقش من در تداوم زندگی مردم و توسعه اقتصادی پی برد ایرانیان بودند و باید در بین ایرانیان فرهنگ استفاده از من و نگهداری از من نهادینه شده باشد  اما این طور نیست من شکایت دارم گه گاهی در گوشه کنار آن هم از سر سهل انگاری بر قلبم آتش می زنند، من جاده ام ، نبود من یعنی نبود زندگی ، من اکنون برای همه مانند  اکسیژنم ،اما اینک چرا وضع من در کشور این چنین خراب است؟ چرا هر ساله چند هزارمیلیارد تومان از پول این مردم هزینه ساختم می گردد پس از چند مدتی به علت خرابی زودرس، مرا باز سازی می کنند؟ چرا پس از مدت کمتر از یک سال به لکه گیری نیاز پیدا می کنم؟چرا عمرم در ایران از کشورهای اروپایی کمتر است؟  یکی از عوامل نابودیم همین نحوه ی استفاده می باشد ماشین های حمل آراماتور بدون استفاده از چرخ نسبت به حمل اقدام می کنند ، در واقع آیا می دانید هزینه یک تن آسفالت بالای یک ملیون تومان می باشد؟ پاسخگوی شکایت من که باید باشد ؟ روزانه چندین هزار نفر از این طریق( عکس ذیل ) و طرق مختلف مانند گود برداری برای لوله کشی آب ، گاز وغیره....مرا نابود می کنند، آیا نظارتی هست ، آیا ماشین های حمل باید مورد نظارت قرار گیرند یا مصالح ساختمانی ها ؟ از همگان می خواهم که نسبت به نگهداری من احساس مسئولیت کنند.

نویسنده :م.ر.قیصری