به گزارش آینه جم ؛ فرارو به نقل از رودز اند کینگدمز نوشت: کودکان و مربی‌هایشان در یک انبار عمومی کوچک در محله بهبهانی جمع می‌شوند. منطقه‌ای که قلب جامعه ایرانی-آفریقایی در شهر بوشهر به شمار می‌رود.

 

جوان‌ترین فرد این کودکان، کمتر از ۱۲ سال سن دارد. آن‌ها هر هفته چندبار، یک نوع موسیقی مهیج – بندری – را تمرین می‌کنند که مختص جامعه آنان است. این موسیقی عناصر ایرانی را با لحن‌ها و ریتم‌هایی می‌آمیزد که توسط نیاکان شان– یعنی آفریقایی‌هایی که به عنوان برده در خلیج فارس فروخته شده‌اند- به منطقه آورده شد. این گروه خود را با افتخار بمباسی می‌نامند. این کلمه برای توصیف ایرانیانی به کار می‌رود که ریشه آفریقایی دارند.

 

 

اعضای جامعه ایرانی – آفریقایی با افتخار درباره گروه بمباسی صحبت می‌کنند. آن‌ها کانون فرهنگی این جامعه هستند. جامعه‌ای که پایگاه تاثیرات آفریقایی به شمار می‌رود. میراث این تاثیرات به دوران تجارت برده در ایران بازمی‌گردد. برده داری در ایران در سال ۱۹۲۹ به طور رسمی غیرقانونی اعلام شد.

 

ارزیابی دقیق تعداد افرادی که نژاد آفریقایی دارند و در ایران زندگی می‌کنند، دشوار است. زیرا تاریخ آن‌ها به تدریج از بین رفته یا فراموش شده است.

 

یک پژوهشگر که بر روی آفریقایی‌های مقیم ایران تحقیق کرده، تخمین می‌زند که ایرانی-آفریقایی‌ها حدود ۱۰ – ۱۲ درصد جمعیت جنوب ایران را تشکیل می‌دهند.

 

 

جیاکومو سینی، عکاس، دو بار – یک بار در سال ۲۰۱۸ و یک بار در سال قبل از آن- از این جامعه دیدن کرد و زندگی ایرانی-آفریقایی‌ها در منطقه بهبانی را ثبت و ضبط کرد.

 

او بیشتر بر موسیقی و جوانان بمباسی تمرکز کرده است.

یک گروه دیگر در حال تمرین است. این گروه نامی ندارد. اما در مراسم عروسی و دیگر مراسم خاص اجرا می‌کند. مرد وسطی، در حال نواختن نی‌انبان، یک نوع آلت موسیقی معروف در ایران، است.
 

اغلب ساکنان این منطقه از ثروت نفتی بوشهر سهمی ندارند. شغل آن‌ها ماهیگیری، نجاری، دست‌فروشی و دیگر مشاغل کوچک است.
 

سید عبدی – سمت چپ-، به ارباب دمام معروف است. او به مهارت در نواختن این نوع از درام آفریقایی شهرت دارد.
 

بابک، ۲۰ ساله، به همراه گروه تمرین می‌کند.