آینه جم: سجادبهزادي *

كرونا هنور آنچنان اپيدمي نشده بود كه اضطراب بخشي از جامعه را فرا گرفته بود.جامعه پرستاري خط مقدم اين التهاب و نگراني از وضعيت نامعلوم ويروس كوويد 19 بودند.کادر پرستاری که تپیدن نبض زندگی در بیمارستان‌ها بدون وجود آنان دشوار است، لحظه هاي پر التهابی را به واسطه بيماري كرونا درتقویم زندگی خود ثبت كرده اند."رقص كرونايي" يكي از اين لحظه هاست.اما چرا مدتي است كه ديگر ، پرستاران شاد نيستند و نمي رقصند؟در هفته هاي اخير روايت هاي اندوه باري از بيمارستان ها و كادر درمان و پرستاران شنيده مي شود. بسياري از آنها به ويروس كرونا گرفتار شده اند و حتي عده اي از كادر درمان جان باختند.برخي مراكز درمان در سراسر كشور به دليل شيوع كرونا ويروس تعطيل شده اند.برخي اخبار غيررسمي نيز حكايت از ترك خدمت برخي از پرستاران به بهانه هاي مختلف دارد.

آيا خودخواهی عده ای از شهروندان كه حاضر نيستند حتي از ماسك استفاده كنند و جمعيت قابل توجهي را روزانه روانه بيمارستان ها مي كند سبب وضعيت نگران كننده در مورد جامعه پرستاري كشور شده است؟ آيا ناکارآمدی برخی مدیران در مهار نكردن مراكز تجمع و رها كردن جامعه به حالت عادي سبب كاهش توان اجرايي جامعه پرستاري شده است؟انگيزش شغلي پرستاران در دوران كرونايي و مطالبات آنان در اين شرايط حساس چقدرجدي نگريسته شده است؟

پرسش هاي زيادي وجود دارد كه هر كدام به تنهايي رابطه مستقيمي با كارايي سيستم سلامت كشور وكنترل بيماري كرونا دارد كه نگارنده ، جز يك مورد قصد پرداختن به همه آنها را ندارم.

چرا جامعه ايراني كه هميشه از بام تا شام از مسئولان خود در حوزه هاي مختلف انتقاد مي كنند و به باور نويسنده بسياري از اين انتقادها نيز درست است ، حالا خود در اين آزمون حساس نسبت به "خود مراقبتي" بعنوان مهم ترين عامل كاهش شيوع كرونا بي توجه است و جامعه پرستاري را با بحران روبرو مي كنند؟

ريشه هاي خودخواهي و مسئوليت گريزي شهروندان يك جامعه از كجا نشات مي گيرد وچرا احساس مسئوليت اجتماعي در جامعه ايران پايين است؟

مسئولیت اجتماعی شهروندان در حقيقت تثبیت کننده عملكرد مسئولان در تمام حوزه هاست.هر چقدر جامعه ي پرستاري ما در اين وضعيت كرونايي با نشاط باشد و حتي عوامل انگيزشي براي آنان توسط دولت در نظر گرفته شود،چنانچه با تعهد اجتماعي شهروندان همراه نباشد مخاطرات وريسك هاي حوزه سلامت كاهش نخواهد يافت.

اين بار پاي جان در ميان است.كادر درمان و كمتر پرستاري حاضر است به قيمت از دست دادن جان خود وتنها با انگيزه هاي مالي ادامه خدمت دهد.آنها مسئوليت اجتماعي ما را مي خواهند.اين دنياي مخاطره آميزي كه در دوران كرونايي شكل گرفته است جز با مسئوليت اجتماعي فردي و گروهي از بين نخواهد رفت.

آنگونه كه " اولريش بك و آنتوني گيدنز" مي گويند تنها دولت ها نيستند كه در ايجاد جامعه مخاطره آميز و شكل گيري بحران هاي مدرنيته نقش محوري دارند.ملت ها وانسان مدرن بايد بپذيرد كه در اين بحران خاص "عامليت" دارد و بايد مسئوليت خود را برگردن بگيرند و در كاهش استرس و التهاب جامعه تلاش كنند.اگر اينگونه بود رقص كرونايي خاموش نمي شد و حالا جشن کاهش كرونا،جاي خود را به جهنمي داده بود كه شعله هاي سركشش هر روز بيشتر زبانه مي كشد.جامعه پرستاري را مبتلا كرده است و بسياري از ما يكي پس از ديگري مي ميريم.

*دانشجوي دكتري جامعه شناسي

* کانال توسعه و جامعه جم

نوشتن دیدگاه