آینه جم:شهادت خامس آل عبا؛ این سوگ عظیم که سنگ بنای استوار اسلام حضرت محمد (ص) شد و قیامی را شکل داد که در تمام ادوار راه نمای مسیر زندگی انسان های آزاده خواهد بود، از ندای یاری کنند گان عهد شکن آغاز گشت که ثارالله را نه در منا که در نینوا به قربانگاه برد و فریادهای دروغین لبیک شان خون خدا را بر زمین ریخت

 آنان که بی وفایی شان در تاریخ شیعه ضرب المثل شده است بعد از سرازیر کردن سیل نامه ها و در آن زمان که امام را وادار به پذیرفتن درخواستشان کرده بودند، او را تنها گذاشتند و برای جنگ با او زره بر تن کرده و کلاه خود بر سر گذاشتند و آن جفا که در حق پدر کردند، برای پسر تکرار نمودند..... واکنون در آستانه ی آغاز محرم، ماه سوگواری بر این مظهر حیات و عزت، چه زمانی مناسبت تر تا به این عزاداری شناخت و شعور بیافزاییم و فقط بر تشنگی و زخم های تن کربلاییان و تراژدی قهرمانان آن نگرییم و میان خود و خدا اعتقاد و معرفت خویش را در ترازوی وجدان ارزیابی کنیم؛ دریابیم که آیا وامدار آن مردمانیم که پسرعلی (ع) و سبط رسول الله (ص) را در میانه میدان رها نمودند و برای قتل او کمترین پاداش خود را نوشیدن از نهرهای شیروعسل روان رضوان تصور کردند...؟ و یا همچون آنان که در پیکار حق و باطل بصیرت شناخت حق را یافتند و آزادی و آزادگی را معنای نام خویشتن ساختند....؟  چه فرصتی  مناسب تر از محرم که صدای گلوی بریده ی حضرت حسین (ع) باشیم که فریاد عدالت و زندگی براساس الگوی الهی دین را سر میداد و در تقابل با زر و زور و تزویر تیزی شمشیر او گردیم، و ادامه دهنده ی راهش باشیم که شهادت را انتخاب کرد آن زمان که زندگی با ذلت به او تحمیل می شد و بدین سان معنای عملی « هیهات من الذله» را به ما آموخت. این محرم قرار اشک هایمان این باشد که با معرفت به عرفه و به آنچه که حسین (ع) را واداشت که حج نیمه کاره اش حجه الوداعش گردد، فرو بریزند ؛ قرار دل تنگی و بی قراری هایمان برای آنچه که حضرت زینب (س) در قتل گاه دید و جز زیبایی برای آن تعبیری نیافت، شناخت عظمت حضور او در واقعه ی کربلا و نقش پررنگ آن شیرزن در زنده ماندن حقیقت قیامی که آن آموزگار بزرگ شهادت است، باشد.

به قول دکتر شریعتی « حسین بیشتر از آب تشنه لبیک بود، اما افسوس که به جای افکارش، زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند»

 امسال با این قرارها به پیشواز محرم می رویم به رمز:« لبیک یا حسین»

نویسنده:محسن عباسی