سعید قاسمی
رسانه های منطقه ای و محلی این روزها به دلیل گرانی کاغذ ،فضای جذاب مجازی،نبود منابع اقتصادی پایدار و صدها مشکل دست و پاگیر و کمرشکن برای ادامه حیات خود با مشکلات زیادی مواجه اند.
مشکلاتی که کاهش مخاطبان و شمارگان نشریات را به دنبال داشته است.
در این مجال قصد دارم بخشی از عملکرد مطبوعات و رسانه های محلی را مرور و تاثیرعملکردشان را بر پدیده مخاطب گریزی بررسی کنم.
از آفت های رسانه های محلی متاسفانه این روزها تبدیل شدن آنها به بروشور تبلیغاتی عملکرد مسئولان است.
در حال حاضر بقای مطبوعات محلی معطوف به همین روش است و هر گونه تغییر روش هزینه بالای اقتصادی و سیاسی به دنبال دارد.
این موضوع باعث می شود روحیه انتقادی نشریات از بین برود و جذابیت لازم برای من مخاطب وجود نداشته باشد.
از سوی دیگر مدیرانی هستند که تحمل انتقاد را ندارند و تنها حربه شان در مقابله با انتقاد رسانه ها قطع همکاری خبری و آگهی است.
نشریات محلی زمانی می توانند اثرگذار باشند که با زندگی روزمره مردم مرتبط باشند. لازم نیست همه صفحات محلی باشد.
اما با امورات روزمره مردم استان نباید بیگانه باشد و صرفاً نقش تریبون دستگاه های مختلف را بازی کند. اگر در بطن زندگی مردم وارد شویم و دغدغه های مردم را در تولیدات نشریه انعکاس دهیم قطعاً مردم هم استقبال می کنند.
این عدم شناخت سبب می شود که شهروند خودش را در نشریه نبیند و احساس نزدیکی نداشته باشد.
جهت عینی شدن مطالب و پرهیز از کلی گویی یک مثال خدمت شما میزنم.
سیرجان را می گویند برای هر روز هفته یک هفته نامه دارد با مخاطبان زیاد، که به شهر صنعت و رسانه معروف شده است.
اما راز این فراوانی مخاطب در این قحطی مخاطب کجاست؟
این برایم سوال بزرگی بود تا تحقیقی راجع مطبوعات آنجا و جنس کارشان کردم.
آنچه دریافتم این بود که آنها نقش خود را به‌عنوان یک اهرم قوی در اکثر معضلات شهری و منطقه ای اعم از (سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، هنری، ورزشی و ...) باور کرده اند و مردم به آنها اعتماد کرده اند.
در این بین مسئولان محترم نیز دریافته اند که تحت نظارت اند و مدام پایش می شوند.
در هفته ای که گذشت در جریان ازدواج دختر کم سن و سال سیرجانی، هفته‌نامه پاسارگاد سیرجان خبر را در صفحه‌اول منتشر می کند، واین گونه واکنش‌ها در میان مردم و مسئولان شروع می‌شود.
کار به رسانه های خبری کشوری کشیده می شود و با دخالت مسئولان رده بالای کشوری جلوی این اتفاق گرفته می شود.
در همین ایام در استان بوشهر یک مورد عجیب کودک آزاری در کارواشی در شهر بوشهر به فضای مجازی می رسد، اما با وجود آنکه عمق این حادثه دلخراش تر و بسیار فراتر از قضیه ازدواج دختر سیرجانی است اما آنچنان که باید تحلیل و گزارش مناسبی از آن منتشر نمی شود و برد خبری و رسانه ای چندانی نمی یابد و این من مخاطب را ارضا نمی کند.
اینجاست که نقطه تفاوت بین رسانه های محلی در انعکاس و تحلیل وقایع پیرامون خود آشکار می شود.
رسالت واقعی رسانه نیز همین انعکاس وقایع پیرامونی ست، اینکه هر مسئولی خود را در معرض پرسش رسانه ببیند و بداند اگر قدم اشتباهی بردارد با تذکر رسانه و آگاهی مخاطب روبرو می شود.این روحیه مطالبه گری و پرسشگری مروارید نهان رسانه های منطقه ای امروز ماست.
