آینه جم: سال ۹۸ تا امروز سال پرچالشی بوده که وضعیت معیشتی مردم را با مشکلات اقتصادی و اجتماعی بسیاری گره زده است.
گرچه این مسائل برای مردم تازگی نداشته و از چند سال گذشته به این سو، دشواری‌های تأمین معاش مردم که ناشی از وضعیت نامتوازن اقتصادی است، مهم‌ترین دغدغه‌ی جامعه‌ی ایرانی را شکل داده است، شرایط حاضر برای دلالان، صاحبان سرمایه و همچنین سوداگران و تروریست‌های اقتصادی چندان تفاوتی ندارد و این اقشار و خانواده‌های کم درآمد هستند که هر چه می‌گذرد بیشتر آسیب دیده می‌شوند.
برخی اقلام از سبد خرید مردم حذف شده است
مریم یک زن خانه دار است، او در خصوص شرایط اقتصادی خانواده‌اش به ایسنا می‌گوید: «ما در ماه فقط می‌توانیم یک بار و به اندازه‌ی یک کیلو گوشت بخریم که آن هم خودم و شوهرم نمی‌خوریم و فقط بچه‌ها هر کدام می‌توانند چند تکه‌ی کوچک سهم داشته باشند. مگر حقوق بازنشستگی چقدر است که با این هزینه‌های سنگین زندگی بتواند کفاف مخارج یک خانواده‌ی شش نفره را بدهد؟»
مهدی نیز بیان می‌کند: «پدر و مادر من مدت‌ها است که خیلی از اقلام و مواد غذایی را از لیست خریدشان کم یا به کلی حذف کرده‌اند؛ مثلاً اگر تا یک سال پیش ماهی دو بار گوشت و مرغ می‌خریدند حالا دو ماهی یک بار می‌خرند و بیشتر در غذاها حبوبات و سبزیجات مصرف می‌کنیم یا مثلاً دو سال است که آجیل از سبد خریدمان حذف شده است.»
لمس گرانی ها
عباس که به گونه‌ی دیگری نیز این گرانی‌ها را لمس کرده اذعان می‌کند: «من یک رستوران کوچک داشتم که با این وضعیت تورم مجبور شدم آن را تعطیل کنم؛ حالا من یک شغل دیگر داشتم که نان زن و بچه‌ام را بدهم اما آن چند نفری که در رستوران کار می‌کردند بیکار شدند.»
احمد که از راه تدریس خصوصی روزگار می‌گذراند هم بی‌نصیب نمانده است: «من هر روز مسافت عالی‌شهر تا محل کارم که در منطقه "بهمنی" قرار دارد را باید طی کنم؛ قبلاً ماهی ۶۰۰ هزار تومان پول بنزین می‌دادم اما حالا باید ماهی یک میلیون و ۸۰۰ تومان بدهم که همین باعث می‌شود بسیاری از مایحتاج و نیازهایم را از خریدهای ماهیانه حذف کنم.»
او ادامه می‌دهد: «نمی‌دانم این وضعیت تا کجا می‌تواند دوام بیاورد اما اینطور که دارد پیش می‌رود فقط باید همینطور بدویم تا بتوانیم یک لقمه نان در بیاریم.»
سارا می‌گوید: «ما تقریباً هر زمان مهمان ویژه‌ای داشته باشیم میوه تهیه می‌کنیم یا هر وقت که میوه‌ی ارزان و مناسبی ببینیم، آن هم نه هر نوع میوه‌ای، اما می‌دانم خانواده‌هایی هستند که همین را هم نمی‌توانند بخرند.»
علی هم دردمندانه شکوه می‌کند: «در شرایطی که تنها حقوق کارمندها چند درصدی بالا برده می شود پس ما بیچاره‌ها که شغل و درآمد درست و حسابی نداریم و اجاره‌نشین هم هستیم باید چکار کنیم؟ دوست بچه‌ام امروز در مدرسه به او موز داده و آمده خانه برای موز گریه می‌کند...»
پایین آمدن قدرت خرید مردم
کاسب یکی از محلات بوشهر نیز در همین خصوص می‌گوید: «وضعیت معیشت مردم در همه‌ی اقشار از خیلی وقت پیش بد شده و روزبه‌روز هم بدتر می‌شود و چیز جدیدی نیست. تا یکی دو سال پیش قیمت‌ها نصف بود ولی الان همه چیز سه برابر شده که باعث پایین آمدن قدرت خرید مردم شده است.»
وی ادامه داد: «ما تا دو سه سال پیش هر وقت میوه برای فروش می‌آوردیم سریع فروش می‌رفت اما الان اگر دو سه جعبه میوه بیاوریم، نهایتاً سه مشتری بیشتر ندارد. بیشتر مشتری‌های ما کارمندانی هستند که گرفتاری‌های مالی زیادی دارند و چون دستشان تنگ است، اکثراً به شکل قرضی خرید می‌کنند.»
پرسشم را برای شهروندی دیگر تکرار می‌کنم؛ حرفی می‌زند که مرا به تأمل بیشتر وا می‌دارد: «فکر نمی‌کنم وضعیت معیشت مردم خیلی بد باشد چون مردم اول برای هر چیزی سر و صدا و اعتراض می‌کنند و بعد خودشان را با شرایط وفق می‌دهند و همه چیز یادشان می‌رود.»
سرمایه های اجتماعی در اثر تورم کاهش می یابد
سید ابراهیم مساوات، دکترای جامعه شناسی در رابطه با تبعات رویدادهای اقتصادی چون تورم در جامعه بیان می‌کند: «این ماجرا را می‌توان از زوایای مختلفی بررسی کرد. از جمله اینکه پیامدهای تورم بر زندگی اجتماعی انسان‌ها، ترس و احساس اطمینان نداشتن آنان نسبت به آینده و شرایط جامعه است و این دلهره و نگرانی نسبت به اینکه فردا قرار است چه اتفاقی رخ دهد و آینده‌ی شغلی و زندگی فرد چه خواهد شد، وجود دارد.»
این مدرس دانشگاه می‌افزاید: «مورد بعد این است که مقوله‌های سرمایه‌ی اجتماعی مثل اعتماد، مشارکت افراد، برقراری ارتباطات مناسب و تعهد و مسئولیت پذیری در چنین جامعه‌ای که تورم بیداد می‌کند، به شدت کاهش می یابد.»
وی می‌افزاید: «مهم‌ترین نکته‌ای که شاید در بسیاری از تحلیل‌ها و مسائل مربوط به این قضیه به آن توجه نشده باشد، شاخص فلاکت است؛ شاخص فلاکت مجموعه‌ای از نرخ تورم به علاوه‌ی نرخ بیکاری است. بسیاری اوقات افزایش نرخ قیمت‌ها، تأثیرات مستقیمی بر بیکاری می‌گذارند.»
وی ادامه می دهد: «اگر بیکاری در جامعه یک واحد افزایش یابد، جرم و جنایت دو برابر افزایش پیدا می‌کند و جالب است بدانید اگر تورم و بیکاری در کنار هم یک واحد افزایش پیدا کنند، میزان جرم و جنایت در جامعه ۴.۵ برابر می‌شود.»
گزارش از «ایرن واعظ‌زاده»
