آینه جم-بابک شاکر
این بحران نه تنها نشان‌دهنده سوءمدیریت گسترده در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر است، بلکه گواهی بر بی‌تفاوتی مسئولان استانی و کشوری نسبت به سلامت و جان مردم این خطه است. بیمارستان قلب بوشهر، که باید نماد امید و نجات برای بیماران قلبی باشد، امروز به سمبلی از ناکارآمدی و بی‌مسئولیتی تبدیل شده است: بیمارستانی بدون امکانات و بدون فریادرس.
بیمارستانی بدون تخت!
بیمارستان قلب بوشهر، که قرار بود به عنوان مرکزی تخصصی برای درمان بیماران قلبی در استان عمل کند، امروز با کمبود شدید تخت‌های بیمارستانی مواجه است. بیمارانی که از شهرها و روستاهای اطراف برای دریافت خدمات درمانی به این بیمارستان مراجعه می‌کنند، اغلب با کمبودهای دردناک مواجه می‌شوند، تنها کادر درمانی شریف که با کمترین امکانات در تلاش برای نجات جان انسان‌ها هستند. این وضعیت نه تنها غیرانسانی است، بلکه نشان‌دهنده بی‌کفایتی و بی‌تفاوتی مسئولان است.
دانشگاه علوم پزشکی بوشهر، به عنوان متولی اصلی سلامت در استان، به جای بهبود وضعیت درمانی، به مرکزی برای سوءمدیریت و بی‌برنامگی تبدیل شده است. عدم تخصیص بودجه مناسب، مدیریت ناکارآمد منابع موجود و نبود برنامه‌ریزی بلندمدت، تنها بخشی از مشکلات این نهاد است. به جای جذب نیروهای متخصص و افزایش امکانات درمانی، شاهد کاهش کیفیت خدمات و فرسایش نیروهای موجود هستیم. این وضعیت نه تنها جان بیماران را به خطر انداخته، بلکه اعتماد عمومی به سیستم درمانی را نیز از بین برده است.
سکوت مسئولان: استاندار بوشهر کجاست؟
در میان این بحران، سکوت مسئولان استانی و کشوری بیش از هر چیز آزاردهنده است. استاندار بوشهر، که باید به عنوان نماینده دولت در استان، پاسخگوی نیازهای مردم باشد، تاکنون هیچ اقدام مؤثری برای بهبود وضعیت درمانی انجام نداده است. سؤال اینجاست:
چرا مسئولان به جای حل مشکلات، ترجیح می‌دهند چشم‌های خود را بر روی واقعیت‌های تلخ ببندند؟
آیا جان انسان‌ها برای آن‌ها ارزشی ندارد؟
یا اینکه اولویت‌های دیگری وجود دارد که سلامت مردم در پای آن قربانی می‌شود؟
مردم بوشهر: قربانیان خاموش
مردم بوشهر، که این روزها با مشکلات متعدد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی دست و پنجه نرم می‌کنند، امروز در حوزه درمان نیز به حاشیه رانده شده‌اند. آن‌ها که حق دسترسی به خدمات درمانی مناسب را دارند، امروز مجبورند برای دریافت کمترین خدمات، ساعت‌ها در صف‌های طولانی منتظر بمانند یا با هزینه‌های گزاف به شهرهای دیگر سفر کنند. این وضعیت نه تنها ظلم به مردم بوشهر است، بلکه نقض آشکار حقوق شهروندی آن‌ها محسوب می‌شود.
فریاد رس کیست؟
در این شرایط، سؤال اصلی این است: فریادرس مردم بوشهر کیست؟ آیا کسی هست که صدای آن‌ها را بشنود و برای بهبود وضعیت درمانی اقدام کند؟ یا اینکه این فاجعه خاموش همچنان ادامه خواهد یافت و هر روز شاهد رنج بیشتر مردم این خطه خواهیم بود.
