آینه جم- مصطفی ارجمند
صبح جمعه، سالن همایش های وزارت کشور غلغله بود؛ فعالین ستادهای استانی ستاد مرکزی انتخابات دکتر پزشکیان دور هم جمع شده بودند تا پیروزی دکتر پزشکیان را با حضور خودش به جشن بنشینند.
با سه نفر از دوستان رفتیم و روبروی سالن کارت های ورود را گرفتیم؛ پشت کارت ها نوشته بودند چیزی با خود نبریم به خصوص گوشی های تلفن! احتمالا چون پخش زنده داشت و حواشی هم که احتمالا…
ساعت حدود ۹ وارد سالن شدیم و وسطای سالن نشستیم. ردیف های جلو پر بود و پر مشتری؛ شاید تصور برخی ها این بود که هر چه درون سالن به پزشکیان نزدیک تر، بیرون هم روی صندلی های نزدیک تری به رییس دولت می نشینند!
هنوز مراسم شروع نشده یکی داد زد: «باز هم تبعیض برای بلوچستان!» همه برگشتند صدا را دنبال کردند. یکی عصبی شده بود و داد می زد عده ای هم می خواستند مدیریت کنند و فایده نداشت! ماجرا چه بود؟! بخشی از سالن را به خانم ها اختصاص داده بودند و خانمی از هیات اجرایی گفته بود آقا اینجا ننشینید و همین حاشیه ساخت! حاشیه ای که تا اواخر مراسم ادامه داشت.
پزشکیان و ظریف و همراهان که وارد شدند سالن همه ایستاده دست زدند و شعارهایی که در مراسم قبلی هم وایرآل شده بود دوباره آغاز شد: «یا حسین میر حسین». میرحسین که البته در این انتخابات شرکت نکرده بود اما بخشی از سالن او را صدا می زدند. در اثنای مراسم شعارهای دیگری هم بود؛ از صدا زدن سید محمد خاتمی تا ظریف و …
ابتدای مراسم، قاری خوش صدایی تلاوت کرد؛ از همشهری های دکتر پزشکیان بود و چقدر خوب تلاوت کرد… حال داد انصافا.
مجری شروع کرد و البته خیلی هم مجری نبود و برای انسجام جمع، ضعیف تر از آنی بود که باید باشد. گفتم کاش مهدی بکران خودمان مجری بود قطعا کاربلدتر بود.
ضعیف تر از مجری سین سخنرانی بود؛ ملغمه ای از همان شوق همیشگی ما ایرانی ها برای میکروفون و‌حرف زدن!
عبدالعلی زاده رییس ستاد، اولین سخنران بود؛ گزارشی از روند انتخابات داد.
چند دقیقه اول هوای سالن صاف بود تا اینکه اولین حاشیه را استارت خورد، وقتی عبدالعلی زاده از نقش قالیباف و ستادش در پیروزی پزشکیان گفت و با واکنش منفی و تند سالن نشینان مواجه شد: «دولت ائتلافی، نمی خوایم نمی خوایم»
آنقدری این حرف سنگین آمد و واکنش برانگیخت که عبدالعلی زاده نتوانست سخنانش را کامل کند و نهایتا در میان اعتراض ها پایین آمد.
تلاش مجری برای حمایت از رییس ستاد دکتر پزشکیان هم به اعتراض شدیدتر هواداران دامن زد؛ مجری ضعیف، این مصائب را هم دارد.
سخنرانان بعدی معاونین ستاد بودند؛ دلیل حرف زدن شان را نفهمیدم و چون سخنوری ظریفانه را بلد نبودند فضا را غبارآلودتر کردند! اصلا معاون امور مالی چرا باید حرف می زد وقتی ستادها با هزینه هواداران اداره شده بود نه اعتبارات تشکیلات!
معاون امور مالی در صحبت هایش خواست از اقوام مختلف یاد کند که قوم لر را فراموش کرد. این فراموشی اعتراض لرهای سالن را به همراه داشت. تند هم اعتراض کردند. تا جایی که پزشکیان که دست آخر پشت تریبون رفت گفت نام قوم و گروه نمی برم تا فراموشی باعث ناراحتی نشود.
مجری هم که بود و نبودش توفیری نداشت و فضا همچنان اعتراضی بود تا اینکه علی نصیریان هنرمند ۷۵ ساله دعوت شد؛ به سختی بالای سن رفت و به آرامی حرف زد و آبی بود روی آتش. از فرهنگ و هنر گفت و لزوم آزادی و التفات دولت به این قشر تا خوش بدرخشند. در میان حرف هایش واژه ای زیبا هم گفت: «تازه جو». اولین بار بود می شنیدم و من که کلمات را دوست داشتم چه حالی کردم.
بعد از هنرمند دنیادیده، بانویی روی سن رفت که نماینده بانوان و ۱۵ درصد معلول و توانخواه ایران بود. روی کاغذ می خواند اما متن را خوب نوشته بود یا نوشته بودند.
افشانی رییس ستادهای استانی پزشکیان هم روی سن آمد؛ پرشور اما آرام حرف می زد. میان صحبت هایش از خاتمی گفت و با یاد کردن از مهدی کروبی تکمیلش کرد تا دوباره همان شعار «یا حسین میرحسین» در سالن سرداده شود.
افشانی باب طبع سالن حرف زد و بر عدم سهم خواهی تاکید کرد؛ همان حرفی که همه می گویند و بخش زیادی از گویندگان منظورشان دیگرانند و نه خودشان و آدم های شان!
فضا حالا مطبوع تر شده بود؛ سورپرایز مراسم قرار بود رو شود!
اما سبک دعوت مجری از ظریف پر نام و نشان هم دم دستی بود و شوری نیافرید.
ظریف که آمد اول به سبک سخنرانی هایش در تبلیغات، کت را درآورد و ابتدای حرف هایش از خاتمی گفت تا ماجرای عبدالعلی زاده را بشوید و ببرد. شست و برد. او همان حرف های عبدالعلی زاده را ظریفانه و با زبانی دیگر گفت. فقط بلد بود چگونه بگوید «دولت پزشکیان برای همه است» تا اعتراض نسازد و حتی برایش دست هم بزنند؛ انصافا هوش هیجانی بالایی دارد.
حرف زدن هم تخصص می خواهد و اگر بلد نباشی، بحران ساز می شوی؛ حرف زن های ناوارد و نابلد، فراوانند.
سخنران آخر رییس جمهور منتخب بود؛ پزشکیان آمد روی سن؛ دوباره ایستادند و دست زدند.
می خواست شروع کند که یکی از طبقه بالا داد زد و اگر اشتباه نکنم خواهان اشتغال بود. پزشکیان واکنش نشان داد و گفت اگر قراره شما حرف بزنید تا من برم پایین شما حرف بزنید.
پزشکیان باز هم مثل همیشه از نهج البلاغه گفت؛ عربی اش را فصیح تر از ترجمه اش می گفت. دقت کردم هرگاه جملات از ذهنش فرار می کرد جمله ای عربی از نهج البلاغه می گفت و انگار ریکاوری می شد برای ادامه…
نهج البلاغه را دوست دارم و شاید علاقه ام به پزشکیان هم از همین نشات می گیرد.
او باز هم از تدبیر رهبر انقلاب در انتخابات گفت؛ همان حرف هایی که پس از پیروزی گفته بود و البته این بار صریح تر… بی شیله پیله رهبر انقلاب را دوست دارد و ابایی هم ندارد که در ایام تبلیغات هم بگوید خط قرمزش رهبری است.
گفت که دروغ نخواهد گفت و وقت شعار تمام شده و دولتش متعلق به همه است چه آنانکه رای داده اند و چه نداده اند. باز هم از حکمرانی نخبگان و متخصصان گفت؛ وعده ای که اگر محقق شود راه برون رفت از بحران هاست.
صحبت ها که تمام شد جمعیت بلند شدند و دست زدند. آهنگی دوباره در سالن پخش شد: «با یازده ستاره»
تیم اجرای مراسم آهنگ قهرمانی تیم ملی را بارها و بارها پخش کرده بود. چه ربطی داشت؟! نمی دانم. احتمالا نتوانسته بودند نماهنگ جذابی تولید یا پیدا کنند!
جمله آخر را بگویم: پزشکیان را مردم انتخاب کردند چون حرف هایش را صادقانه می گفت حتی اگر می دانست ممکن است برخی هواداران نپسندند اما صاف و رو راست بود و مردم به منش اخلاقی اش رای دادند و البته که مقایسه‌ی جلیلی و پزشکیان و نگرانی از فردای ایران هم در این انتخاب تاثیر بزرگی داشت.
قطعا اصلاح طلبان بیش از همه، در پیروزی پزشکیان نقش داشتند اما پر واضح است که اگر آخوندی یا جهانگیری آمده بودند نتیجه انتخابات متفاوت می شد و باید بپذیریم که پزشکیان خاص بود و بخش بزرگی از آرا را مدیون شخصیت جذاب و متفاوتش است و البته میدان داری ظریف و آذری جهرمی که از او رییس جمهور ساختند.
دولت شهید رییسی دولت یک دست اصولگرا بود و امروز برخی نمی توانند با پیشینه‌ی آن چنان شان، انتظار نشستن بر کرسی های دولتی متفاوت داشته باشند که مخالفش بودند و برای رای نیاوردنش هر تلاشی کردند!
[کد خبر:AJ46584]
دیدگاه‌ها
چه عالی نوشتتد اقای ارجمند
مرسي
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست
سلام بر پزشکیان
درود بر خاتمی
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا