آینه جم-محمد عبدالهی

چرا باید نیروهای پیمانکاری، که شانه‌به‌شانه نیروهای رسمی برای پیشبرد اهداف سازمانی تلاش می‌کنند، همچنان اسیر قراردادهای ناعادلانه و تبعیض‌آمیز باشند؟ آیا تلاش و توانایی این افراد کمتر از سایرین است؟ یا عدالت، مفهومی است که فقط برای عده‌ای خاص تعریف می‌شود؟

این وضعیت نه‌تنها به انگیزه و امنیت شغلی نیروهای پیمانکاری آسیب می‌زند، بلکه نتیجه آن کاهش بهره‌وری کلی و بروز نارضایتی‌های گسترده در محیط کار است. وقت آن رسیده که نگاه عادلانه‌ای به این نیروها شود و قراردادهایی شایسته و متناسب با تلاششان برایشان تنظیم گردد. عدالت را نمی‌توان به تعویق انداخت!

چشم‌پوشی از حقوق نیروهای پیمانکاری، تنها بی‌اعتنایی به افراد نیست؛ بلکه خیانت به اصول بنیادین اخلاق حرفه‌ای و انسانی است. این نیروها ستون‌های خاموش سازمان‌ها هستند که با دستمزد کمتر، امنیت شغلی حداقلی، و نبود امکانات رفاهی برابر، بارهای سنگین را به دوش می‌کشند.

سوال اینجاست: آیا این تبعیض، دستاوردی برای سازمان‌ها دارد یا فقط زخم‌های عمیق‌تری بر پیکره روحیه کار جمعی و همبستگی سازمانی می‌زند؟ مدیریت‌ها باید بدانند که این وضعیت، در بلندمدت نتیجه‌ای جز فرسودگی نیروهای پیمانکاری و تخریب روابط کاری ندارد.

وقت آن رسیده است که صدای این افراد شنیده شود. خواسته‌های آنها روشن است: امنیت شغلی، حقوق عادلانه، و شرایط برابر با سایر نیروها. این عدالت‌خواهی نه یک امتیاز، که حق طبیعی آنهاست. اگر تغییر نکنیم، نه تنها سرمایه انسانی خود را از دست خواهیم داد، بلکه بی‌عدالتی به ریشه‌های سازمان‌های ما آسیب می‌زند.

* آوای بوشهر

نوشتن دیدگاه