آینه جم/ اعتراض و اعتصاب کارگران صنعت نفت جنوب کشور در حالی به پایان رسید که بازهم خواسته آنان راه به جایی نداشت و بی سرانجام تر از همیشه رها شد. اعتراض، اعتصاب و مطالبه گری از حقوق اولیه هر شخصی می باشد که نه تنها در ایران بلکه در همه جوامع،آزاد،محترم و مغتنم شمرده می شود اما هر اقدامی اگر شالوده ای محکم و با برنامه نداشته باشد،هرچند بحق باشد،راه به جایی نخواهد برد.
کارگرانی که ماه ها و سال های زیادی به امید دریافت حقوق توام با تاخیر خود دست به هرگونه اقدام و خدمتی به صنعت نفت میزنند،حق شان این نیست که پیمانکار بخواهد این چنین نادیده انگاری کند.پیمانکاری که با شخصیت حقوقی وارد رابطه ای از یک سو با کارفرما و از سوی دیگر با کارگران می شود اما در قالب یک شخص حقیقی می‌تواند تمام حق الزحمه اخذ شده از کارفرما را در عرض یک شب به یغما ببرد،دیگر چه ضمانت اجرایی وجود دارد که بخواهیم حق کارگر را از وی مطالبه کنیم؟،پیمانکاری که شخصیت حقوقی دارد و کارگر حتی نمی تواند حکم جلب او را بگیرد،دیگر میخواهید این کارگر چگونه به مطالباتش برسد؟،مشکل ما خلا قانونی است نه مطالبه گری قشری که دنبال حقوق انسانی و اولیه زندگی اش می رود،یک کارگر ساده بعد از دوندگی های بسیار حتی با اخذ رای نمی تواند به حقوقش برسد چرا که پیمانکار هیچ گونه ضمانت ارزشمندی به هنگام استخدام کارگر به وی،کارفرما یا اداره کار نمی سپارد.بنظر می رسد باید در قوانین مربوطه برای حقوق کارگران بازنگری شود.اقداماتی همچون ایجاد سابقه محکومیت مالی برای پیمانکاران و به تبع آن جلوگیری از اخذ پیمان های بعدی،پیش بینی خسارت تاخیر تادیه حقوق کارگران از روز عدم تادیه حقوق شان با درصد بالا،افزایش میزان تودیع ضمانت نامه های حُسن انجام کار،جلوگیری از حق برداشت حساب شخص حقوقی توسط شخص حقیقی و در راستای منافع شخص حقیقی،می تواند عوامل مفید به مطلوبی باشد تا بیش از این شاهد تضییع حقوق این قشر مظلوم نباشیم.
***ثلاث جنوب- حسین حاجیانی
[کد خبر:AJ36428]
