اینه جم؛ احسان محمدی- ما همیشه به «اما و اگر» عادت داشتیم. به اینکه اگر فلان تیم سه گل بزند و تیم دوم گروه دیگر مساوی کند و ما گل نخوریم و باد از جهت شمال غربی بوزد و ... آن وقت صعود می‌کنیم. اما این بار برخلاف همیشه عمل کردیم. قرار بود چهار بازی را ببریم و صعود کنیم، چهار بازی را بردیم و صعود کردیم! 17 زده و تنها یک گل خورده. 12 امتیاز کامل و مغلوب کردن دو حریف همیشه سمج.

  این یک نمایش بی‌نقص از تیم ملی فوتبال ایران بود. تیمی که برای ساعاتی حتی قادر بود انتخابات ریاست جمهوری را زیر سایه خودش ببرد. تیمی که بزرگترین برند حال حاضر ایران است، قادر است میلیون‌ها نفر را فارغ از سن، جنس، تحصیلات و محل زندگی با هم همدل کند، توپ را با چشم دنبال کنند و ضربان قلب‌شان با هم کوک شود.

  بعد از یک نمایش متوسط و پیروزی 3-1 مقابل هنگ کنک در نخستین گام، به سه گل بحرین را در خانه شکست دادیم، در مسابقه‌ای که کاملاً برتر بودیم و عیار تیم ملی ایران آشکارا مشخص شد. زدن 10 گل به کامبوج غافلگیری نبود، یک انجام وظیفه تلقی شد تا کار به دیدار با عراق بکشد. تیمی سختکوش که 10 سال بود مقابل آن‌ها پیروز نشده بودیم ولی این بار قصه فرق می‌کرد.

  گل ایران که در نتیجه همکاری علی قلی‌زاده، احسان حاج‌صفی و سردار آزمون به دست آمد یک کلاس بالاتر از آسیا بود. انتقال توپ از میانه میدانه به قعر دروازه عراق با کمترین تعداد ضربه و سریع‌ترین شکل ممکن لذت‌بخش بود. در ادامه بازی هم ما بخت‌های بیشتری داشتیم، مسلط‌تر بودیم و بی‌هراس بازی کردیم تا ماموریت غیرممکن یعنی چهار پیروزی پی در پی در لانه زنبورها با موفقیت انجام شود. بی‌نقص، بی‌جنجال، بی اعتراض به داوری، بدون حمله به بازیکن و کادر فنی حریف.

  کسانی در شبکه‌های اجتماعی در حال حلالیت طلبیدن از درآگان اسکوچیچ هستند. همان‌ها که او را در قواره تیم ملی نمی‌دیدند و به طعنه می‌گفتند کسی که سابقه هدایت تیم «خونه به خونه» را داشته دانش و توان کافی برای هدایت و رام کردن ستاره‌های سرکش ندارد به ویژه وقتی قرار است با اعمال نفوذ‌ها در بحرین به مصاف حریفان برویم. اما اسکوچیچ به هفت برد پی در پی در هفت بازی نشان داد که کارش را بلد است حتی وقتی او را جدی نمی‌گیرند. در این میان باید به نقش وحید هاشمیان و کریم باقری هم اشاره کرد. دو ستاره سابق فوتبال ملی که بیش از هر کسی بازیکنان می‌توانند در مورد نقش اثرگذار آنها حرف بزنند.

  علاقه‌ای به مقایسه مربیان با هم ندارم اما مثل همیشه وزن‌کشی‌ها شروع شده. چطور می‌شود این تیم ملی را با تیم ملی کی‌روش مقایسه کرد وقتی بازیکنان پخته‌تر شده‌اند، مربی جدید نقش‌های تازه برایشان تعریف کرده، بازیکنان تیم‌های حریف عوض شده‌اند و دنیا ورق خورده است. کار اسکوچیچ بسیار مهم، ارزشمند و قابل توجه است همانطور که دستاوردهای کی‌روش را نباید با برخی حاشیه‌های که داشت تاخت زد و حقیقت را نادیده گرفت.

  حتی این صعود هم نتوانست برخی را متقاعد کند که اسکوچیچ با همه نقدهایی که می‌شود به او وارد کرد کار بزرگی کرده است. می‌گویند تیم آنقدر ستاره دارد که بدون مربی هم این نتایج را به دست می‌آورد. این دست نقدها بی‌انصافی است، ما زمانی احمدرضا عابدزاده، علی دایی، خداداد عزیزی، کریم باقری و ... را هم داشتیم اما در مسابقات مهمی شکست خوردیم و ناکام ماندیم. داشتن یکی-دو جین ستاره البته که اطمینان‌بخش است اما کافی نیست. بدون رهبری، بدون استراتژی و حمایت و البته پشتیبانی فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش این موفقیت به دست نمی‌آمد. گرچه هنوز راه دشوار در پیش است اما تا فردا از این صعود شیرین لذت ببریم. کم پیش می‌آید که این همه خوب، درخشان و بدون اما و اگر باشیم!

نوشتن دیدگاه