آینه جم: محمد گزیری: از دیر باز مردم شهرستان عسلویه و در مجموع کل شهرستان های جنوبی به دلایل مختلف اجتماعی دارای پیوندی نا گسستنی وغنی از فرهنگ اصیل ایرانی –اسلامی است. شهرستان عسلویه دیرینه تاریخی به گستره خلیج همیشه فارس دارد و همیشه بعنوان یک پایگاه و لنگرگاه تجار وبازرگانان کشتی های ایرانی و خارجی بوده و ممر معاش استان های همجوار جنوبی است.

با ورود به دهه هفتاد و استقرار دولت اصلاحات، استقرار صنایع گاز و پتروشیمی، رنگ و بوی رونق و توسعه به این حدود جغرافیایی داد، اما دیری نپائید که سرعت کار شرکت ها در استخراج این نعمت خدادای و فرآوری آن برای پیشی گرفتن از شریک و رقیب خارجی(قطر)، عسلویه را تبدیل به کارگاهی سترگ نمود که مورد توجه و هجوم قشر متقاضی کار و سرمایه گذاری به این محدوده جغرافیایی کوچک نمود.

یک پدیده جدید صنعتی تحولی بس شگرف و شکافی بزرگ و ناهمگون به وجود آورد زیرا که این پروژه خود را مقید به الزامات زیست محیطی، اجتماعی و توسعه متوازن نکرد؛ بلکه تمام تلاش خود برای برداشت سریع از این سفره گازی مشترک مصروف نمود و این بود که پدیده ها و رفتارهای اجتماعی غیر قابل پیش بینی شکل گرفت و نظم اجتماعی ناهمگون و غیرکنترل بوجود آورد که برنامه ریزان محلی و استانی را سردرگم نمود.

پیوندهای اجتماعی کمرنگ نفت و محیط پیرامون، زمینه بروز آسیب ها و گسستگی ها را شدت بخشید. این گسست متاسفانه همه آحاد جامعه به ویزه جوانان را در معرض آسیب قرار داد. زیرا فرض اصلی پیوند اجتماعی این است که افراد مادامی که پیوندهای قوی اجتماعی داشته باشند کجرو نمی شوند و به محض تضعیف یا گسسته شدن پیوندها، کجرو می شوند.

پدیده صنعت گاز و پتروشیمی در این منطقه شاید به دید توسعه عظیم و ایجاد قطب بزرگ اقتصادی برای ایران و عسلویه رسم شد، اما نتوانست بین انتظارهای محیط پیرامونی و توانایی موجود ارتباط منطقی برقرار کند و چهار عنصر پیوند اجتماعی (وابستگی، اشتغال، باور و اعتقاد) را به منصه عمل برساند. طوری که محرومیتی که در ذهن جامعه پیرامونی از قدیم الایام بود تشدید شد و این کلمه ملکه ذهن محیط پیرامونی گردید.

پذیرش مسئولیت اجتماعی محیط پیرامونی توسط پارس جنوبی با شعار میسر نمی گردد بلکه باید پذیرفت «مسئولیت=عهده دارشدن و مسئول بودن» در قبال منطقه است.

در اکثر مصاحبه ها و سمینارها، مدیران ارشد وتلاشگران صنعت نفت، گاز و پتروشیمی اذعان می دارند که ما در قبال محیط پیرامونی مسئولیت داریم و باید به شکلی همگون و متوازن مسیر توسعه را برای آن فراهم کنیم، اما این سوال در ذهن متبادر می شود که برای به عمل رساندن این رسالت، الزامی هم وجود دارد؟

مدیران ارشد و سیاستگذاران این صنعت عظیم بخوبی می دانند بین پذیرش مسئولیت و الزام به اجرای آن یک خلاء وجود دارد و متاسفانه آنها بخوبی از این خلاء بهره می برند!

امید است نمایندگان منتخب مردم در مجلس آینده که همگی اطلاع کافی و وافی بر روند این محیط دارند، حرکتی جدی و قانون مند به سمت الزام صنعت نفت برای توسعه همگام و متوازن گام بردارند.

**محمد گزیری - عضو شورای اسلامی شهر نخل تقی- خلیج فارس

نوشتن دیدگاه