آینه جم- عبدالرسول عمادی:
در طی چهار سال اخیر منتهی به پایان دولت آقای حسن روحانی، منتقدان دولت قبلی ایران اشکالی که پر تکرار بر کار دولت می گرفتند این بود که توان داخلی را معطل گذاشته و برای حل مشکلات اقتصادی چشم امید به مذاکرات با طرف های برجامی دوخته است.
دولت حسن روحانی دولت تدبیر و امید نام داشت و این‌ منتقدان می گفتند این دولت امور کشور را تدبیر نمی کند و امیدش نه به استعدادهای داخلی بلکه به گشایش های خارجی است.
معنای این سخن آنان این بود که اگر این منتقدان حق به جانب دولت را در دست بگیرند اقتصاد کشور و معیشت مردم را سامان می دهند بدون آن که نیازی به مذاکرات در عرصه بین المللی داشته باشند و اصولا مساله اقتصاد ایران که از نظر آنها یک‌مساله داخلی است باید در داخل حل و فصل شود، یعنی آنان که بیایند در مدت زمان کوتاهی مساله فرو ریختن ارزش سهام در بازار بورس حل می شود و یکی از معاونان رئیس فعلی دولت گفته بود مساله بورس را سه روزه حل خواهند کرد و دیگری که الان وزیر رفاه است آن موقع توییت کرده بود که با تزریق سیصد میلیون دلار به بازار قیمت ارز را به زیر پانزده هزار تومان می رساند و با یک میلیون تومان سرمایه برای جوانان بیکار شغل ایجاد می کند.
خوشبختانه یا بدبختانه آنان که مدعی حل مساله تورم و رساندن آن در مدت کوتاهی به نیم و سپس تک رقمی کردن آن بودند یا ادعاهای فوق را در مورد بورس و نرخ ارز و اشتغال جوانان کرده بودند الان رئیس جمهور، معاون رئیس جمهور و وزیر رفاه هستند دیگر مدعیان مانند آقای زاکانی که مدعی مبارزه با خویشاوند سالاری بود یا آقای محسن رضایی که خود را اقتصاد دان مبتکری می داند که می تواند در کوتاه مدت مشکل اقتصاد را حل کند در بالاترین مناصب تصمیم گیری کشور قرار گرفته اند.
از استقرار دولت جدید چند ماه گذشته است و از ضرب العجل سه روزه معاون رئیس جمهور برای حل مشکل بورس یا برنامه های وزرای اقتصاد و رفاه برای حل سریع فوری و انقلابی مشکلات خبری نیست.
چند روز پیش مذاکرات مجلس را گوش می کردم نماینده ای می گفت وزرای این دولت آمدند و با وعده ها آرای دویست و دویست و پنجاه تایی از ما گرفتند و الان دیگر تلفن ما را هم جواب نمی دهند و اگر فرضا  بعد از این یکی دو ماه دوباره به مجلس برای رای اعتماد بیایند پنجاه رای هم‌ نخواهند گرفت.
ظاهرا نمایندگان مردم از این‌ که آبی از این وزرا گرم شود نومید هستند اما ما مردم همچنان امیدواریم و راهی هم‌جز همین امیدواری پیش رو نداریم.
ما امیدوار نیستیم که آقای عبدالملکی وزیر رفاه بتواند با یک‌میلیون تومان شغل ایجاد کند یا با تزریق سیصد میلیون دلار پول ملی را از مرگ نجات دهد یا آقای احسان خاندوزی بسته اقتصادی رو کند که مشکل اقتصاد را حل کند یا آقای قاضی زاده هاشمی که پزشک است مشکل بورس را سه روزه حل کند یا آقای محسن رضایی پول ملی را ارتقا دهد یا تورم را مهار کند.
نه، از اول هم همه به این‌گفته ها به چشم اعجاب و شگفتی و تاسف می نگریستند تنها یک روزنه امیدواری هست و آن هم این که این دوستان این حرف ها را برای رای آوردن زده باشند و خودشان هم به این سخنان باوری نداشته باشند.
اگر آقای عبدالملکی می گفته با یک‌میلیون تومان اشتغال ایجاد می کند برای جلب توجه بوده و انصافا خوب هم جواب گرفته و توانسته وزیر بشود برای خودش و خدا را صد هزار مرتبه شکر که بالاخره یک جوان اهل این مملکت به شغل دلخواهش رسیده است.
تنها امیدواری باقی مانده این است که این ها خواسته باشند کاری را که دولت قبل برای حل و فصل منازعات ایران با کشورهای دنیا می کرد خودشان انجام بدهند و سودش را در تثبیت طولانی مدت خودشان در دستگاه اجرایی ببرند.
ورود دولت جدید به مذاکرات برجامی در آذر ماه نشان خواهد داد که این امیدواری چه اندازه پایه و اساس دارد.
ما که امیدواریم این ها همان راه دولت قبل را برای حل منازعات بروند و ما ملت هم بتوانیم حداقل معیشت بخور و نمیر خود را که به نقطه بحرانی نزدیک می شود ادامه بدهیم و انشالله این آقایان و دامادهایشان هم سال های سال به خوبی و خوشی در مصدر امور دولت باشند.

* اتحاد

نوشتن دیدگاه