محمد جعفری

در روزهای اخیر بازهم حادثه ای شغلی در یکی از پتروشیمی های عسلویه جوان ۲۹ ساله ای را به کام مرگ فرستاد.

این حادثه در روزهایی اتفاق افتاد که گرما و رطوبت هوا در عسلویه طبق اعلام قبلی هواشناسی در حال رکوردزنی بود و قاعدتا این وضعیت خاص آب و هوایی انجام کار در ارتفاع را سخت تر کرده و می بایست کار متوقف شده یا شرایط ایمن متناسب با آن فراهم می شد.

در روزگاری که شعار «اول ایمنی، بعد کار» به یک اصل بلکه حقی برای کارگران تبدیل شده، هنوز برخی شرکت ها «اول کار، ایمنی هیچ» را سرلوحه مطامع بی حد و حصر خود قرار داده اند، به گونه ای که در روز حادثه، مهندس جوان حتی کلاه ایمنی که از ساده ترین ملزومات محیط های صنعتی و کاری عادی می باشد نیز در اختیار نداشته و کمترین پروتکل های ایمنی در جهت حفظ جان کارکنان بی پناه که برای کسب لقمه ای نان حلال هر شرایطی را تحمل می کنند، رعایت نشده و حادثه نیز در همین خلا ایمنی به وقوع پیوسته است.

پس از وقوع حادثه و در پی انتقال مصدوم به بیمارستان عسلویه این پازل معیوب و دومینوی سوء مسئولیت در حال کامل شدن بوده است.

نبود متخصص و حتی داروی مرتبط با این شرایط همچنین پس از آن وسایل انتقال ( آمبولانس و هلی کوپتر) این مصدوم با وضعیت خاص و آسیب پذیر بالا، باعث مرگ مغزی متوفی گردیده است.

پس از این ضایعه، خانواده متوفی با نیتی خیرخواهانه و خداپسندانه، درخواست اهدای اعضای عزیزشان را مطرح می نمایند تا با این عمل نیکو، هم دردمندی را با دریافت عضو از مشقت نجات دهند و هم با زندگی بخشی دوباره به چند انسان، مرهمی بر آلام و دل ریش خود نهاده باشند.

این پیشنهاد نیز به دلیل عدم وجود امکانات جداسازی و فرآوری اعضاء به نتیجه نمی رسد و متاسفانه این جوان، جان به جان آفرین تسلیم می نماید. در نهایت نیز خانواده متوفی حتی برای انتقال جسد مجبور به درخواست آمبولانس از شهرستان دیگری شده اند.

البته نبود امکانات حداقلی در بیمارستان های پردرآمدترین استان ایران و نیز مدیریت ناکارآمد آن ها، نگارنده را نیز در گذشته در ماتم یکی از والدین خود، آن هم به دلیل عدم وجود کپسول اکسیژن در یکی از بزرگ ترین مراکز درمانی این استان «دارا و ندار» نشانده است. 

در محیط های صنعتی با آلایندگی بالا و خطرات شغلی بسیار، یکی از ارکان مسئولیت های اجتماعی که حتی با سلامت کارکنان شرکت ها نیز پیوند خورده، بحث های درمانی است که تاکنون توسط شرکت های مستقر مغفول مانده و حتی به فراموشی سپرده شده است و هربار فقط با بروز حادثه ی منجر به فوتی لزوم آن عیان می گردد.

با این حال در منطقه ای صنعتی مانند پارس جنوبی که پرسنل شاغل در آن با انواع و اقسام حوادث و سوانح روبه رو هستند، نباید مرکز درمانی با زیرساخت های قوی و امکانات به روز متناسب با این شرایط یا حتی وسایل انتقال سریع و ایمن مصدومان وجود داشته باشد؟

خلیج فارس