آينه جم؛ محمدعلی عبدالشیخی :

در دهه اخیر بحران کمبود آب به عنوان یکی از مسائل فراگیر و حیاتی در سطح جهان مطرح بوده است که به تبع آن ایران نیز با توجه به موقعیت جغرافیایی خاصی که دارد , علاوه بر این که مستثنی نبوده است , تلاطم شدید تری از این معضل را به خود لمس کرده است و مطلقا بخش مرکزی و جنوبی خود را روی خط قرمز کم آبی می بیند .

در این یادداشت به اختصار سعی می شود تحلیلی اجمالی از عوامل پدید آورنده ی این نابهنجاری به مثابه موقعیت خاص جغرافیایی کشور و در کنار آن از نقش تخریبی نیروی انسانی در استان بوشهر با ارائه پیشنهاداتی در قالب برنامه های بلند مدت اندکی نگاشته شود .

با در نظر داشتن تمامی زوایای منوط به این مبحث , درک و پذیرش این چرایی مهم که چگونه است مردمانی که در جوار دریایی به این عظمت گذران دارند می بایست از فراق بی آبی گالن به دست و همسایه به همسایه با رنج به دنبال جرعه ای آب برای گذران حداقل های خود در شرب و شستشو باشند .

همان طور که واضح و مبرهن می باشد بیش از ۹۰درصد آب مصرفی استان بوشهر از دو استان همسایه تامین می شود که ۶۰درصد این آب از طرق خط آبرسانی و سد کوثر در استان کهگیلویه و بویراحمد و ۳۰درصد از آب چشمه ساسان کازرون تامین و توزیع می گردد که با در نظر داشتن کاهش منابع تامین به دلایل کاهش بارش ها و به تبع آن خشکسالی , هر ساله با شروع فصل تابستان و نیاز مبرم مردمان نجیب استان بوشهر به آب , پیوسته چماق تهدیدهای رنگین نمایندگان استان های فوق الذکر مبنی بر قطع آب را بر روی سفره های خالی خود مهمان دارند . حال این که چگونه پیش رفته است که استان بوشهر با دارایی بیشترین ظرفیت و پتانسیل ها در حوزه ارز آوری و واریزی به خزانه که نقشی غیر قابل انکار در توسعه و تعالی این دو استان همسایه داشته است و در پی آن امروز این گونه جواب محبت خود را با قدر نشناسی و تهدید نظاره و دریافت دارد , قصد و مجال به پرداخت آن در این مقال را نداریم .

با شرح این تفاسیر می طلبد که همت و خواست مسئولین ذیربط را با تدبیر در جایگزینی روش های مختلف تامین که بخشی در ذیل ذکر خواهد شد در پی مهار بحرانی که قابل حل است و تنها ارده می طلبد را در ادامه راه شاهد باشیم .

استان ساحلی بوشهر با دارایی بیش از ۷۰۷کیلومتر مرز آبی با خلیج فارس فرصتی ناب و بی بدیل را برای بهره گیری از این داشته به جهات رهایی از بحران و کمبود آب در اختیار دارد , اما متاسفانه با وجود پذیرش تلاش های صورت پذیرفته از سوی نماینده ارشد دولت در استان , قصه آب شیرین کن های ناخوش احوال استان بوشهر به طبع میل مردمانش نگارش نمی شود . در همین راستا در چندسال اخیر مجوز ۹۵۰۰۰هزار متر مکعب آب شیرین کن توسط وزارت نیرو برای استان بوشهر صادر شده است که از این میزان ۲۰درصد معادل ۲۰هزار متر مکعب به مرحله تولید و بهره برداری رسیده , ۳۵۰۰۰هزار متر مکعب در دست ساخت و مابقی در مناقصه است ,با این وجود در نظر داشته باشیم که حتی با تکمیل پروژه های فوق نیز تنها شاهد افزایش تولید ۳۰درصدی منابع تامین آب آشامیدنی در خود استان خواهیم بود که با نگاهی واقع بینانه برای استان تمام ساحلی بوشهر امری چشمگیر و قابل قبول به حساب نمی آید .

در ادامه امید می رود که مجمع نمایندگان استان نیز به جای چسبیدن به فرع و ایجاد تفرقه و بیانیه پراکنی برای مواردی به مشابه ریاست مجمع و ... ! همپای نماینده ارشد دولت در استان سعی در جذب مجوز و یافت روزنه های تخصیصی اعتبارات برای آب شیرین کن های جدید در نوار ساحلی استان دارا اما ندار خویش را داشته باشند .

در زمستان سال گذشته شاهد نزول بارش های قابل توجهی در استان بوشهر بودیم که عدم وجود یک مدیریت صحیح و تبعیت از یک استراتژی مدون برای نگه داشت آب های سطحی و روان آب ها , بیش از ۸۰درصد حجم بارندگی فوق را روانه دریا ساخت .

بنابراین در کنار اهتمام دهی به مبحث آب شیرین کن ها , مغفول نماندن از رونق اجرایی سدهای اهرم , باغان , دشت پلنگ , دالکی و ... می باشد , پروژه های بر زمین مانده ای که مدت های مدیدی است که متاسفانه تلاشی را برای تخصیص اعتبارات لازم به جهت احیای اجرایی ساختن و شروع به کار نمی بیند .

طبق برآوردهای رسمی میزان هدر رفت آب در شبکه های توزیع و آب رسانی روستایی استان بوشهر حدود ۳۵درصد است , عدم تامین اعتبارات لازم تا به امروز برای بازسازی و اصلاح این شبکه های فرسوده که بعضا عمری بالغ بر ۳۰تا ۵۰سال دارند , همان اندک داشته های باقی مانده ما از ذخایر آبی را نیز با خود به یغما می برد که در کنار بازسازی شبکه های فرسوده مجموعه مدیریتی آب استان می بایست توجه به زیر ساخت های جدید را بیشتر مدنظر داشته باشد .

نگارنده تمام سعی خود را بر خلاف میل به کار می بندد که حداقل در این یادداشت از بی توجهی مفرط و بی پایان صنایع و شرکت های مستقر خصوصی و دولتی در استان بوشهر ننالد , اما مگر می شود ؟

وظیفه و قول های فراموش شده نیروگاه اتمی در قبال تامین آب مردم استان بوشهر در سایه بی توجهی و خوش خیالی صاحب منصبان سری درازا به خود دارد , پارس جنوبی و شرکت های پتروشیمیایی و پالایشگاهی اش را که دیگر بی خیال شده ایم و تنها رویایش را مختص به خود می دانیم .

صحبت پایانی :

در این بین تنها بخشی از انتقادات را می توان به مسئولین و نمایندگان به دلیل تساهل و تسامح در اعتبار بخشی برای پروژه های بر زمین مانده استان روا داشت , قطع به یقین بدانیم که خالق بخش عمده ای از این بحران فراگیر ما مشترکان بوده ایم , عدم مدیریت مصرف در حوزه های خانگی , اداری و خدماتی روند نامطلوبی به خود گرفته است و بخش عظیمی از هدر رفت را به خود اختصاص داده است . سرانه مصرف آب بر اساس استاندارد های ملی ۱۸۴لیتر می باشد , در حالی که مصرف روزانه ما در استان ۷۶لیتر از سرانه فوق تعدی دارد , پس می طلبد که با خواستی راسخ فرهنگ مدیریت مصرف بهینه و اجتناب از مصرف غیر ضرور را در صدر دیده های خود نسبت به ارزش دهی به این سرمایه در حال زوال وارد داشته باشیم

نوشتن دیدگاه