آینه جم- دکتر ابراهیم شفیعی | فوق تخصص جراحی قلب و عضو هیئت علمی دانشگاه 

خرداد سیاه ۱۴۰۲ تاریخی تلخ در تقویم دانشگاه علوم پزشکی بوشهر را رقم زد و دانشگاه بطور همزمان پنج تن از بهترین دانشجویان عزیز خود را که در مراحل پایانی تحصیل بودند در یک شب طی دو  تصادف جداگانه جاده ای از دست داد.

نکته مهم در این موضوع این هست که هر دو تصادف با پژو پارس صورت گرفته است و علیرغم اینکه ماشین چندین بار غلت خورده و با بتون های بسیار سخت نیوجرسی که جدا کننده راه رفت و برگشت جاده می باشند برخورد هم داشته، ولی هیچکدام از ایربگ های ماشین که قاعدتاً در این زمان باید باز شوند و جان سرنشینان خودرو را از مرگ محافظت کنند باز نشده اند و  عمل نکرده اند.

شاید در نگاه اول بتوان با دید حوادث معمول هر روزه به قضیه نگاه کرد و به پیام تسلیت و ابراز همدردی اکتفا نمود و از کنار آن به راحتی گذشت، کما اینکه تقریبا همگی مسئولین محترم هم همین کار را کردند که البته جای تقدیر و تشکر هم دارد، اما اگر قدری نگاه را فراتر گذاشته و عمیق تر به موضوع نگاه کنیم، شاید خود را هم در ایجاد این اتفاقات بی گناه  ندانیم؛ زیرا:

درست است که در تصادفات جاده ای با وجود همه تمهیدات، باز هم امکان حادثه وجود دارد و نمی توان تقصیر را به گردن یک عامل انداخت و عوامل متعددی در این رخداد نقش دارند اما همین موضوع هم‌ نباید باعث شود که اتفاقا سو استفاده کنیم و ضمن شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیتی که به لحاظ حقوقی، اجتماعی، اخلاقی و جایگاهی که در آن قرار گرفته ایم متوجه خودمان هست، تقصیر را به گردن دیگر عوامل بیندازیم.

اینجاست که لازم است گفته شود متاسفانه همگی رفوزه شده ایم.

در بروز یک تصادف جاده ای عوامل مختلفی نقش دارند: خطای انسانی، عدم رعایت مقررات راهنمایی و رانندگی، مشکلات جاده ای، نواقص ناگهانی خودرویی در حین رانندگی، نواقص ایمنی خودرویی، عدم رعایت استاندارهای خودرویی توسط تولید کنندگان که هر کدام به جای خود و در موارد مختلف می توانند نقش اصلی یا فرعی را در به وجود آمدن تصادف را بازی کنند.

این موضوعات در مواردی توسط برخی از مسئولین دلسوزی که بنا به مسئولیت خود شاهد بروز حوادث بسیار تلخ و وحشتناک جاده ای بوده اند مکرراً در سطح جامعه مطرح شده و توضیحات لازم در خصوص علل آن بارها داده شده، اما اینکه هیچگاه به نتیجه نرسیده همان موضوعی هست که باید گفت در عدم حصول نتیجه همه ما با درجات مختلف مقصریم و در این خصوص همگی رفوزه شده ایم.

از مردم عادی که مطالبه گری نمی کنند تا مسئولینی که تحلیل درستی بر آمار موجود جهت تصمیم گیری در سطوح بالا ارائه نمی دهند تا تصمیم سازانی که تصمیم درست در خصوص مشکلات موجود اتخاذ نمی کنند تا نمایندگانی که پیگیر مشکلات و مطالبات مردم تا کسب حصول نتیجه نیستند یا بنا به دلایلی در نیمه راه عقب نشینی می کنند یا سوال خود را پس می گیرند و یا با لابی گری امضای درخواست استیضاح خود را منتفی اعلام می کنند  تا مسئولان دستگاه‌هایی که علیرغم داشتن ارتباط مستقیم با موضوع، نقش موثر خود را در پیشگیری از وقوع و تکرار اینگونه سوانح ایفا نمی کنند و ضمن ترک فعل، صرفا گاه و بیگاه با صدور بیانیه و ابراز همدردی از زیربار مسئولیت قانونی و شرعی و اخلاقی خود شانه خالی می کنند. آری؛ همه رفوزه شده ایم.

تلخ ترین قسمت موضوع آن هست که همه گناه را هم گردن صنایع ملی و خودروسازی داخلی می اندازیم، این در شرایطی هست که این صنایع نیز هم اکنون از قربانیان وضع موجود می باشند و ضمن کمبود شدید قطعات با کیفیت و مرغوب و مشکلات مالی، با بحران مدیریتی هم مواجه هستند.

بدیهی است در شرایط سخت کنونی به کار گماردن مدیرانی که تجربه و تخصص لازم در برون رفت از بحران و اداره سیستم تحت مسئولیت خود را ندارند و با استفاده از سفارش و رانت و ارتباطات سیاسی در پست مدیریتی قرار گرفته اند، حاصلی جز وضع موجود نخواهد داشت. از این رو همه  آنهایی که نقشی در به وجود آمدن شرایط کنونی دارند و حتی نمایندگانی که برخلاف سوگندی که در دفاع از منافع مردم و مصالح کشور خورده اند، از نقش نظارتی خود تحت تاثیر سایر عوامل غفلت می ورزند یا در لابی گری های سیاسی مورد معامله قرار می دهند همگی رفوزه شده اند.

چیزی که الان ورد زبان همه شده، از خودروهای تولید داخل به عنوان ارابه مرگ حرف می زنیم اما هیچگاه با خود فکر نمی کنیم که همین صنعتی که الان سالانه بیشتر از زمان  جنگ، جان بهترین جوانان این آب و خاک را می گیرد، قبل از کشورهایی مثل کره جنوبی و خیلی از کشور های آسیای شرقی  شروع به تولید خودرو نموده و آنها در آن زمان برای کسب دانش فنی داوطلب دانش ایرانیان بوده اند. یا کشورهای حوزه خلیج فارس که اکنون جوانان آنها با مبلغی بسیار پایین‌تر از قیمت بی کیفیت ترین خودرو تولید داخل، سوار آخرین مدل ها و ایمن ترین خودرو ها می شوند، زمانی جزو کشور های هدف برای صدور خودروهای ایرانی و ماشین ژیان ما  بوده اند و بندر خرمشهر به عنوان یکی از بنادر فعال برای صدور تولیدات صنایع خودرویی ایران به کشورهای حوزه خلیج فارس فعالیت می کرده است. حالا اینکه چرا عقب افتاده ایم و جریان بر عکس شده و به جای آنکه تولیدات ما از بهترین و پیشرفته ترین کیفیت ایمنی برخوردار باشند، از آنها تحت عنوان ارابه مرگ نام برده می شود، این موضوع نیازمند تفکر و تعقل هست که اساس مشکلات خود را دریابیم و سعی در بازسازی و رفع مشکلات و موانع ایجاد شده کنیم.

قطعا تا ریشه یابی درستی نکنیم و از اساس مشکلات موجود را حل نکنیم هر روز با وقایع مشابه و تلخ تراز اینگونه تصادفات مواجه خواهیم بود. حال اینکه نمی خواهیم یا قادر نیستیم یا توان لازم را نداریم، به هر دلیلی که باشد، در هر صورت در این موضوع ما همگی رفوزه  ایم.

نوشتن دیدگاه