به گزارش آینه جم:وهب نصیری پرستار بالینی در یادداشتی ضمن پرسش درباره چند نکته کلیدی نوشت:

 وی در ادامه نوشت : از طرفی کلیه طرح های مدیریتی در سطوح اجرایی بر عهده پرستاران بوده و هیچ طرحی برای ارتقاي نظام سلامت پیاده نخواهد شد و در صورت پیاده سازی موفق نخواهد بود مگر با مشارکت فعال پرستاران ؛ و به لحاظ حساسیت رسالت این شغل که همانا حفظ و حراست از جان و روح آدمی است که بالاترین ارزش ها را داراست حرفه ای محسوب می گردد که مستلزم نیروی انسانی با مدارک تحصیلی آکادمیک و با سطح سواد بالا و مبتنی بر دانش بروز در آن مقوله می باشد.
بی شک با تفاسیری که بیان شد و هینطور بدلایل بسیار زیادی که در این مجال نمی گنجد نمی شود نظام سلامتی را متصور شد که بخواهد در مسیر پیشرفت و تعالی قدم بگذارد حال آنکه به حوزه پرستاری بی توجه باشد و نمی شود نظام سلامتی را موفق و مترقی دانست حال آنکه شاخص حوزه پرستاری را نادیده گرفته باشد.

پس حال که دولت محترم تدبیر و امید دست همت برای اصلاح زیر ساخت های نظام سلامت دراز کرده و حال که مجلس و مسؤلین نظام نگاه حمایتی بر نظام سلامت دارند انتظار می رود و یا بهتر بگویم انتظار می رفت که این توجهات و این حمایت ها شامل حال پرستاری نیز گردد چرا که رکن اساسی و غیر قابل اغماض نظام سلامت محسوب می شود.

حال آنکه ما نه تنها هیچگونه توجه و هیچگونه حتی نگاه اصلاح مدارانه در این حوزه در سالهای اخیر شاهد نبودیم بلکه با برخی طرح ها و اقداماتی از سوی متولیان و مدیران نظام سلامت شاهد پس رفت و عقب گرد در این حوزه نیز بوده ایم و تجمعات گسترده و اعتراضات گسترده پرستاران سراسر کشور مؤید آن است.

در این بین برخی از فعالین صنفی در حوزه پرستاری بعضا به لحاظ رسالتی که بر حسب احساس وظیفه ای که داشتند سعی کردند هشدارهایی از خطرات احتمالی ناشی از مغفول ماندن پرستاری در نظام سلامت بگوش مسؤلین برسانند و از جمله این اقدامات می توان به نامه های سرگشاده به مسؤلین کشور و مکاتبات و نامه نگاری ها با نمایندگان مجلس و ارائه مستندات به برخی نهادهای مسوول از جمله کمیسیون های مربوطه در مجلس شورای اسلامی و وزارت بهداشت اشاره کرد ولی علیرغم این پیگیری ها و اقدامات بسیار زیاد دیگر ،نتیجه مطلوب و پاسخی در خور از هیچ کدام از مراجع که بتواند راه گشا و کورسوی امیدی باشد داده نشد.

بعد از همه ی این قضایا و هشدارهایی که فعالین و دلسوزان نظام سلامت متذکر شدند ولی پاسخی شنیده نشد.تجمعاتی بصورت خودجوش از سوی پرستاران سراسر کشور انجام گردید که البته همه این تجمعات در فضایی بسیار آرام و بدون هیچ گونه حواشی و بدور از سیاسی کاری و فقط و فقط با اهداف صنفی برگذار گردید.و در پی برگزاری این تجمعات متاسفانه مسؤلین بجای پرداختن به اصل موضوع دست به اقدامات سرکوب گرانه زده و با تبعید و تعلیق و اخراج و رد صلاحیت فعالین صنفی پرستاران پاسخشان را دادند.
فعالینی که نه بجهت منفعت شخصی که برای برون رفت نظام سلامت از بحرانی خود ساخته در راستای منافع نظام جمهوری اسلامی و مردم عزیزمان که گیرندگان سطح اول و ذینفعان اصلی نظام سلامت محسوب می گردد دلسوزانه و قانون مدارانه قدم گذاشتند و چالش های احتمالی پیشرو و کاستی ها را گوشزد کرده و در پی پاسخی منطقی و عملی از مسوولین بودند ؟

شاید اگر نظام صنفی پرستاران و مسوولین پرستاری کشور وظیفه خود را بدرستی انجام می دادند و اگر مسوولین نظام سلامت در اجرای طرح های نظام سلامت همه جوانب را می سنجیدند و یا با دید نقدپذیرانه ای به موضوع نگاه می کردند نیازی به این تجمعات نبود و نیازی به این گوشزد کردنها و نیازی به فعالیت فعالین که با چنین برخوردی روبرو شدند.

وضعیت اسفناک جامعه پرستاری بگونه ای است که از پرستاران پایتخت گرفته تا هر پرستاری در هر نقطه ای از کشورمان و حتی خود مسوولین درباره بحرانی بودن آن اذعان دارند و شاخص های حوزه سلامت گویای این مطلب است.آیا می خواهیم آن را بپذیریم یا خیر؟آیا ارتقای نظام سلامت هدفمان بوده و یا خیر؟آیاتجمعات غیر قانونی بوده است؟آیا در محتوای نقدها و یا درخواست ها و یا روشنگری ها کذبی صورت گرفته است؟
نظام پرستاری سازمانی است که بواقع نهاد رسمی و قانونی بجهت دفاع از حقوق پرستاران و ارائه نظرات کارشناسانه و نهاد هویتی پرستاران محسوب می گردد و حال شاهد حذف شایسته ترین افراد برای سکان داری این سازمان هستیم.که همین موضوع باعث به انزوا کشیده شدن این سازمان و انتقال مجاری درخواست های صنفی از بیرون این سازمان خواهد شد همانطور که در سالهای قبل شاهد آن بوده ایم.

مسؤلین محترم راه چاره چیست؟چه کسی و به چه صورت و از طریق چه کسی و یا چه نهاد باید حرفمان را بگوشتان برسانیم؟راه چاره چیست؟
آیا رد صلاحیت ها پاسخ پرستاران است؟و آیا رد صلاحیت ها به معنی داشتن گوش شنوا و قدردانی و تقدیر از منتقدان و دلسوزان نظام سلامت می باشد؟