آینه جم- محمد جعفری-کارشناس ارشد مهندسی صنایع
در این باب همیشه مناقشه ای بین اهل نظر خصوصا اقتصادانان و جامعه شناسان وجود داشته است که برای روشن شدن تفاوت و همچنین تشابه این دو اصطلاح دانستن معنای آن ها مفید خواهد بود. ”توسعه“ در لغت به معنای رشد تدریجی در جهت پیشرفته‌ترشدن، قدرتمندترشدن و حتی بزرگ‌ترشدن است (فرهنگ لغات آکسفورد، ۲۰۰۱).
بروکفلید در تعریف توسعه می‌گوید: توسعه را باید برحسب پیشرفت به سوی اهداف رفاهی نظیر کاهش فقر, بیکاری و نابرابری تعریف کنیم. به طور کلی توسعه جریانی است که در خود تجدید سازمان و سمت‌گیری متفاوت کل نظام اقتصادی-اجتماعی را به همراه دارد. توسعه علاوه بر اینکه بهبود میزان تولید و درآمد را دربردارد، شامل دگرگونی‌های اساسی در ساخت‌های نهادی، اجتماعی-اداری و همچنین ایستارها و دیدگاه‌های عمومی مردم است. توسعه در بسیاری از موارد, حتی عادات و رسوم و عقاید مردم را نیز دربرمی‌گیرد. پیشرفت به مفهوم ترقی و رشد هم جانبه ی کیفی جهت رسیدن به جامعه ی مطلوب و موردنظر است که توأم با معنویت و متکی بر فرهنگ، توسعه یافته است(علایی، 1390).
در نگاه کلی توسعه دیدی گذشته نگر و پیشرفت زمینه ای آینده نگر دارد. در هر صورت تا توسعه ای حادث نگردد پیشرفتی نخواهد شد و به بیانی شفاف تر جامعه ای پیشرفته خواهد شد که زیربنای توسعه در آن محیا بوده باشد. در بسیاری از مباحثات پیرامون این دو کلمه استراتژیک تقدم و تاخری مقایسه ای در جریان بوده است ولی به اعتقاد نگارنده این دو واژه لازم و ملزوم همدیگرند و تا توسعه ای اتفاق نیفتد پیشرفتی قابل تصور نیست.
در جهان امروز نیز درصد پیشرفت های علمی، اقتصادی و سایر ابعاد پیشرفت در جوامع توسعه یافته بیشتر بودهو ساختارپیشرفتبرشالودهتوسعهبنا گردیده است و تفاوت آن ها فقط بر تقدم و تاخرشان استوار است. ایران اگر بخواهد به کشور پیشرفته تبدیل گردد ناگزیر به توسعه تدریجی خود در همه زمینه های لازم اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و حتی فرهنگی خواهد بود تا نظاره گر ستاره پیشرفت در افق سرنوشت خود باشد.
[کد خبر:AJ43988]
