آینه جم؛ اسماعیل حسین پور
در حالی که دو سال است فرهنگیان با ایثار و صبوری، به صورت حضوری و در فضای مجازی تدریس دارند و بعد از واکسیناسیون، بسیاری از مدارس کشور، به صورت کامل بازگشایی شده است. در حالی که در این چند ماه، کلاس های شهری با تراکم بالا، در قالب گروه بندی دایر بود و معلمان و کادر اجرایی مدرسه، فداکارانه در مدارس تدریس و حضور داشتند؛ در اقدامی ناسنجیده و حیرت آور، کار به دستان وزارت آموزش و پرورش، با محوریت برخی رسانه ها از جمله صدا و سیما، با نادیده‌انگاشتن رنج‌های شیرین معلمان عزیز در دوران سخت کرونا، با برخی گزارش های مغرضانه، یک سویه، غیرحرفه ای و کلیشه ای، چنین وانمود کردند که بعد از 25 ماه تعطیلی، دانش آموزان عزیز تازه راهی مدرسه می شوند.
نمی دانم این بزرگواران به شعف آمده پایتخت، که با نامهربانی و ناراستی، فروردین را مهر نمایاندند و سرود "باز آمد بوی ماه مدرسه" پخش کردند؛ چرا این جفای آشکار را در حق انبوه فرهنگیان مظلوم این سرزمین روا داشتند و غیر مستقیم این شائبه را ایجاد کردند که فرهنگیان و دانش آموزان بعد از دو سال، تازه راهی مدرسه می شوند؟ مگر در این مدت دانشگاه ها بسته نبود؛ چرا صدا و سیما هیچ گزارش مشابهی از دانشگاه ها تهیه نکرد و آنان جشن نگرفتند؟ وقتی اساتید فرهیخته دانشگاه در این مدت به صورت مجازی تدریس داشته اند و تدریس تعطیل نبوده است چه نیازی به جشن بازگشایی دانشگاه ها بوده است؟
صدا و سیمایی که دوربین به دست نیروهایش را به مدارس گسیل می کند تا پایان 25 ماه تعطیلی دروغین مدارس را به بینندگان القاء کند؛ چرا تاکنون با نگاه انکاری نسبت به مطالبات بر حق و چندین سالۀ فرهنگیان، حاضر نشده است از نزدیک با فرهنگیان به فریاد آمده از تبعیض ها و نابرابری ها مصاحبه کند و درد و دغدغه های چند ساله شان را منعکس کند؟
بزرگواران از خواب سالیان برخاسته، مگر مدارس در این دو سال تعطیل بود که در فروردین 1401 با قهرمان نمایی خویش، خود را منجی ملت و فرزندانش نمایاندید؟ این چه فتح الفتوحی بود که شادمانانه بانگ افتخار سر دادید؟
نمی دانم آن روز که مدیران فرادستی، با ناراستی، دروغ آشکار تعطیلی 25 ماهۀ مدارس را در برابر دوربین ها و از پشت تریبون ها اعلام کردند، از روح بلند120 همکار فرهنگی که در این مدت جان بر سر علم آموزی و دانش افزایی فرزندان این سرزمین نهادند و مظلومانه آسمانی شدند؛ شرمسار نشدند؟ کاش این مدیران به وجدآمده، صداقت و اخلاص بسیاری از معلمان آسمان نشین که حتی تا لحظۀ آخر حیات، در فضای مجازی دست از تدریس برنداشتند را می دیدند!
اگر من به جای وزیر آموزش و پرورش بودم؛ سازمان تألیف کتاب درسی را موظف می کردم؛ علاوه بر پاسداشت 40 هزار معلم و دانش آموز شهید این دیار، حدیث ایثار و اخلاص معلمان شهید آموزش در دوران کرونا را در کتاب های درسی سال آینده به چاپ برسانند!
اگر من به جای وزیر آموزش و پرورش بودم؛ پیش از ارسال دستورالعمل بازگشایی و برپایی چنین جشن بی ثمر، برای این دروغ آشکار، دستور می دادم؛ تصویر معلمان شهید آموزش را بر سر در وزارتخانه ام و بر سر در ادارات کل هر استان، نصب کنند تا همه بدانند چه پاکانی جان بر سر آگاهی و دانایی فرزندان ایران نهاده اند.
اگر من به جای وزیر آموزش و پرورش بودم؛ در سال 1401، برای پاسداشت یاد شهدای فرهنگی و دانش آموز و شهدای آموزش، با حضور خانواده های شهدای معلم، زنگ ایثار را جایگزین این جشن دروغین بیگانه با مهر می کردم و به جای توصیه و امر و نهی معلمان با اخلاص دیارم، به جهد و جد در تدریس، تمام قد به احترام معلمان شهید این کهن بوم و بر می ایستادم و برای آزادی معلمان دربند و دفاع از مطالبات برحق معلمان سرزمینم، با افتخار پای می فشردم.
حال که به قول حافظ بزرگ: *«گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت»* ادب حکم می کند؛ بر روان 4 هزار معلم شهید و 36 هزار دانش آموز شهید وطنم و بر روح 120 همکار عزیز که در دوران کرونا، آسمان نشین شدند درود فرستم و به قول استاد شفیعی کدکنی عزیز بگویم:
چه بهاري‌ست خدا را كه دراين دشت ملال
لاله ها آينه ي خون سيا ووشان اند
آن فرو ريخته گلهاي پريشان در باد
كز مي جام شهادت همه مدهوشان اند
نامشان زمزمه ي نيمه شب مستان باد
تا نگويند كه از ياد فراموشان اند
**** روزنامه اترک
[کد خبر:AJ38564]
