آینه جم، مجید اجرایی: به گمانم ضروری ترین وجهی که می توان در ارتباط با موضوع رسانه مطرح کرد، همین نقش ان در زندگی مردم است.

در مورد اهمیت و کاکردهای مختلف رسانه ـ به ویژه مرتبط با آن ـ فراوان سخن گفته شده و این تکرار به کلیشه تن داده است. وقتی سخن از «زندگی مردم» گفته می شود ناخودآگاه پای آب و نان انان به میان می آیاد و جالب اینجاست که حتی مخالفان تکثر و تنوع مطبوعات هم با استناد به «زندگی مردم» به جنگ با رسانه ها می روند.
اما ضروری است آشکار کنیم که وقتی از این مفهوم حرف می زنیم مراد ما چیست؟ به گمان این نوشتار، پس گرفتن چنین بحثی باید معطوف به وجه زیستی و آن چه به اصطلاح «سبک زندگی» گفته می شود باشد، معطوف به «زندگی روزمره» همان عبارت تأویل گونی که شبانه روز به کرات از آن سخن می گوییم. کارکرد رسانه های محلی محتاج تأمل و مدافه ی مفصلی است و می توان به نقاط افتراق و اشتراک همه ی آن ها اشاره کرد. تلویزیون، رسانه های مکتوب، مجازی و شبکه های اجتماعی.
اما برای این که به انتظار این اقتراح و مجال محدود آن پاسخ گفت همین قدر باید اشاره کنم که مهم ترین آسیب رسانه های استان فقدان استراتژی در عرصه ی زیست عمومی و مدنی است، نگاه فله ای به مردم و قائل نشدن به لایه بندی های طبقاتی.
به یقین می گویم هیچ کدام از رسانه های استان تعریف دقیقی از مخاطب خود به دست نداده اند. فارغ از دسته بندی های سیاسی ـ ایدئولوژیکی مخاطب نزد رسانه های استان بوشهر همه یکی است.
این نگاه تمامیت خواهانه به مخاطب سبب شده، مخاطب محلی نیاز واقعی خود را لای سطور و صفحات مکتوب یا مجازی رسانه ها بیابد.
ما در بوشهر رسانه طبقه ی متوسط نداریم. مدیران رسانه های استان با توجه به قشربندی طبقاتی باید در اندیشه ی مخاطب سازی باشند.
بروکراتیسم دولتی به مشابه غل و زنجیری در پای اقتصاد رسانه های استان امکان تحرک و پویایی را از آنان سلب کرده است.
به دلیل اهمیت ندادن به مقوله ی  مهمی چون «اقتصاد رسانه» کار رسانه ای در این استان بی شباهت به کار بنگاه های فصلی نیست.
ناکارآمدی و سود سیستم توزیع ـ به دلیل همان فقر اقتصاد رسانه ای ـ نشان می دهد که مخاطب در اندیشه ی رسانه های استان عنوانی است کلی و نه واقعی و جزیی.
«صنعت فرهنگ» محتاج فرآیندی سیستماتیک است که در آن انسان، فضا، کالا و کنش مندی بتوانند در تعامل با یکدیگر انباشت تجربه را رقم بزنند؛ تجربه ای که در آن، شهروندی فرهنگی را ارزش می دهد و بر صدر می نشاند.
«جنوب زدگی» افراطی که می توان آن را از لوگوی نشریات تارسانه های مجازی دریافت، نتوانسته است به نفع مفهوم شهروندی تغییر نقش دهد.
کلیشه ی «قومیت» آنچنان که در رسانه های استان بوشهر بازتاب یافته است، در زندگی واقعی مردم این اسمان نمود و بروزی ندارد.
مردمی که هر روز ذائقه عوض می کنند و سلایق و علایق تازه ای را تجربه می کنند نتواسنه اند طعم «چیز» تازه و با طراوتی را در میان صفحات رسانه های استان بچشند.
صریح تر بگویم رسانه های استان حتی مخاطب عام را نتواسته اند ارضا کند. برای روشن شدن بحث مثالی می زنم: روزنامه ی خبر جنوب ـ که در شیراز منتشر می شود و چند دهه از انتشار ان می گذرد با این که فاقد معیارهای محتوایی غنی است و هیچ حرف تازه ای ندارد توانسته سال ها در همه قشرهای مستمری حضور فعالی داشته باشد؛ زیرا دریافته است که معطوف به نیازها و حوایج مردم فعالیت کند و اقتصادش را ـ که اینک شبیه یک بنگاه بزرگ کاسب کارانمی اقتصادی است ـ سامان دهد.
اما بوشهر، سرزمینی که در عرصه ی روزنامه از مشروطه بدین سو خوش درخشیده، اینک فاقد رسانه ای قدرت مند است که بتواند سپهری خلاق مبتنی بر عرصه ی زیستی بیافریند؛ رسانه ای که حتی در گستره ی جنوب می تواند نقش آفرینی کند. با تأسف نشریات پیشینه دارتر نیز آن شور و انگیزه ی  پیشین خود را وانهاده اند.
با احترام فراوان به همه ی روزنامه نگاران استان و کار ارزشمندشان و کوشش های فراونشان به باور من رسانه های چاپی استان در بوشهر دچارگونه ای بی معنایی محض شده اند.
رسانه های استان البته بازتولید زیست عمومی اند: دچار فوت فوت و تکرار. حال آن که کار رسانه ایجاد شوق زیستن و ارتقای معدل شهروندی است و انگیزه های مخاطبان نه گزارش احوال آنان.
در گوش شهروند بوشهری امروز دیگر نمی توان تنها صدای شروه و نیمه ی جا توان خواند و بس.
بار دیگر تأکید می کنم رسانه های موفق خواهد بود که معطوف به راهبرد حیات مدنی حرکت کند. راهبردی صرفاً نه بازتولید فضاهای نخبه گرایانه باشد و نه پوپولیسم مبتذل محلی را بر بام خود جار بزند؛ به عبارتی مدیر رسانه، باید فرآیند تولید، توزیع و مصرف کالاهای فرهنگی خود را رصد و پایش نموده و بازاندیشی و بازآفرینی مدام رسانه ی خود هم زمان با آن ارتقای شهروندان رسانه ای بیندیشد.

منبع:اتحادخبر

نوشتن دیدگاه