آینه جم؛ در شرایطی که مقررات متعددی برای حفظ امنیت پروازهای تجاری در نظر گرفته شده‌اند، اما فرود و برخاست هواپیماها از برخی فرودگاه‌های جهان تجربه و توانایی خلبان‌ها را به چالش می کشند. از محدودیت دید هنگام فرود و باندهای بسیار کوتاه تا قرار گرفتن در نزدیکی کوه‌های آتشفشانی، این قبیل فرودگاه‌ها برای تجربه پروازی هیجان انگیز مناسب هستند. البته این هیجان با تضمین امنیت پرواز گره خورده است.
قرار گرفتن در میان کوه‌ها تنها بخشی از چالش فرود ایمن در این فرودگاه را شامل می شود. هواپیماها هنگام فرود باید گردشی 45 درجه برای رسیدن به باندی با طول 7 هزار فوت که در یک دره واقع شده را انجام دهند. به واسطه محیط کوهستانی، مسافران کاهش سریع ارتفاع برای قرار گرفتن هواپیما در مسیر باند فرود را تجربه خواهند کرد. وزش مداوم باند نیز روند پرواز هواپیماها را چالش برانگیز می کند و خلبانان تا لحظه آخر مجبور به اصلاح مسیر خود هستند.
اگر دریای مدیترانه در شرق و خلیج جبل الطارق در غرب برای پیچیده کردن فرود هواپیما کافی نیستند باید به این نکته اشاره کرد که جاده اصلی منتهی به اسپانیا در تقاطع با باند این فرودگاه است. از این رو، شاید آرزو کنید که به خاطر شرایط آب و هوایی مجبور به فرود در فرودگاه‌های مجاور شوید. هنگامی که هواپیماها قصد استفاده از این فرودگاه را دارند حرکت خودروها متوقف شده و باند کوتاه 6 هزار فوتی آن نیز جای خطایی را برای خلبانان باقی نمی گذارد.
نیروی هوایی آمریکا طی جنگ جهانی دوم از این فرودگاه برای آموزش خلبانان استفاده می کرد. مه غلیظ و کم ارتفاعی که فرودگاه "نانتاکت" را احاطه می کند، به چالشی جدی برای هدایت هواپیما مبدل می شود. در این شرایط، خلبانان تنها به تجهیزات پروازی خود برای فرود و برخاست از این فرودگاه متکی هستند. برخی مواقع تا زمانی که از مه خارج نشوید امکان دیدن هیچ چیز وجود ندارد. از این رو، فرودگاه نانتاکت به تجهیزات محدودیت دید بیشتری نسبت به دیگر فرودگاه‌ها مجهز است. با این وجود، امکان لغو فرود پروازها در شرایط بسیار بد وجود دارد.
برای سفر به کشور بوتان تنها گزینه هوایی، فرودگاه بین المللی "پارو" است. مسیر و شرایط کوهستانی این فرودگاه روند فرود در آن را چالش برانگیز می کند. ارتفاع 16 هزار فوتی و بادهای شدید کوه هیمالیا، آدرنالین خون خلبانان هنگام نزدیک شدن به باند فرود 6 هزار و 50 فوتی این فرودگاه را افزایش می دهد. بر همین اساس، خلبانان به طور ویژه برای پرواز به بوتان آموزش داده می شوند و پروازها تنها در شرایط آب و هوایی مناسب انجام می شوند.
مواجه با دره در ارتفاع 982 فوتی و فرود در این فرودگاه که از باندی با طول 6 هزار و 302 فوت بهره می برد، بی شک توانایی‌های با تجربه‌ترین خلبانان را نیز به چالش می کشد. در صورت خروج از باند فرودگاه "ییگر"، دیگر مکانی برای ادامه مسیر وجود ندارد!
هنگامی که فرودگاه در حال ارائه خدمات نیست، ساحل این منطقه مکانی مناسب برای صید صدف است. اما هنگامی که هواپیماها در حال پرواز بوده و بادسنج‌ها فعال هستند، بهترین گزینه تماشای صحنه فرود یا برخاستن هواپیماها از فواصل دور است. "بارا" یکی از معدود فرودگاه‌هایی است که شاهد فرود هواپیماها در ساحل بوده و این تجربه‌ای فراموش نشدنی برای مسافران محسوب می شود.
ارتفاع بالا، کوه‌های که فرودگاه را احاطه کرده و شیب تند در انتهای باند، روند پرواز در این فرودگاه را جالب توجه کرده‌اند. آتشفشان فعال "پاکایا" نیز در مسیر فرودگاه "لا آئورورا" بوده و باند فرود آن در نزدیکی یک دره قرار دارد. هواپیماها برای دسترسی به این فرودگاه باید در ارتفاع پایین و بر فراز شهر پرواز کنند.
عمر باندهای اصلی این فرودگاه به سال 1967 باز می گردد و روی آب قرار گرفته‌اند. افزون بر این، خلبانان باید از تداخل با پروازهای دو فرودگاه فوق العاده شلوغ "جان اف کندی" و "نیوآرک" که در نزدیکی فرودگاه "لا گواردیا" قرار گرفته‌اند، پرهیز کنند. همچنین، این فرودگاه در فاصله هشت مایلی مرکز منهتن قرار گرفته و هواپیماها در ارتفاع پایین از روی خانه‌ها عبور می کنند.
این فرودگاه تنها از یک باند فرود اصلی و البته کوتاه به طول 6 هزار و 351 فوت بهره می برد. در ابتدا و انتهای آن نیز چیزی جز آب‌های نیلگون دریا قرار ندارند! همچنین، بادهای شدید می توانند هواپیماها را با چالش‌های جدی مواجه سازند.
مقررات شدید کاهش سر و صدا در ابتدا شاید به نظر ترسناک نرسد، اما کاهش قدرت موتورهای هواپیما هنگام برخاستن می تواند موجب نگرانی مسافران شود. خلبانان در فرودگاه "جان وین" روند برخاستن از باند را تقریبا با حداکثر قدرت موتورها آغاز کرده و پیش از کاهش قدرت آنها با زاویه‌ای تند و به سرعت پرواز می کنند.
