آینه جم-  حیدرارجمند 

شهر جم، در واقع سرزمین مهمانانی است که زندگی روزمره مردم آن را تحت تأثیر قرار داده‌اند. با این حال، باید با قاطعیت بیان کرد که شرکت‌های نفت و گاز نه‌تنها هیچ پاسخی به نیازهای این مردم نداشته‌اند بلکه با توسعه نامعقول خود و گسیل خانواده های خود به این شهر به بحرانی از کمبود آب دامن زده‌اند. این وضعیت غیرقابل قبول است!

استخراج بی‌رویه آب‌های زیرزمینی به‌عنوان دستور کار این شرکت‌ها، نه تنها تهدیدی برای ساکنان محلی است دیر یا زود دامان پرسنل و خانواده های آنان هم خواهد گرفت!
وقتی دیگر آبی نبود چه خواهید کرد!

 تا امروز هر چه دیدیم هیچ نشانه ای از مسئولیت‌پذیری و مدیریت پایدار منابع طبیعی در اقدامات این مدیران نیست!

 آیا آنها هیچ گونه ارزیابی زیست‌محیطی در مورد پیامدهای فعالیت‌های خود انجام می‌دهند؟
آیا به این فکر کرده‌اند که اگر آب شهر جم خشک شود چه بر سر پرسنل و خانواده‌هایشان خواهد آمد؟

شرکت‌های نفت و گاز باید بدانند که توسعه پایدار تنها در صورتی محقق می‌شود که نفع مردم در کنار منافع خودشان مد نظر قرار گیرد. آیا این شرکت‌ها متوجه‌اند که با بی‌توجهی به مشکلات آب، فقط تلخی زندگی را برای ساکنان به ارمغان نمی‌آورند بلکه در درازمدت خودشان نیز از این عدم مسئولیت آسیب خواهند دید؟

تأسیس سیستم‌های آب شیرین‌کن از دریا، باید نه تنها به عنوان یک گزینه، بلکه به عنوان یک وظیفه برجسته برای این شرکت‌ها در اولویت قرار گیرد. چه دلیلی وجود دارد که شرکت‌های بزرگ نفت و گاز به جای ایجاد زیرساخت‌های لازم برای تأمین آب شرب، همچنان به استخراج و بهره‌برداری از منابع غیرقابل بازگشت ادامه دهند.

چنین رفتارهایی نه تنها نشان‌دهنده سوءمدیریت است بلکه مؤید آن است که این شرکت‌ها به دنبال سود بیشتر هستند و نه رفاه اجتماعی!

 در این بین، وظیفه دولت و نهادهای نظارتی نیز روشن است باید شرایطی را فراهم آورند که شرکت‌های نفت و گاز در قبال تأثیرات منفی خود پاسخگو باشند.

اکنون زمان آن است که مردم جم از مسئولان اجرایی با جدیت بخواهند که مدیران پروازی نفتی به مسئولیت های خود عمل کنند دیگر نمی‌توان به عذرخواهی‌ها و وعده‌های بی‌اساس بسنده کرد. شکست در این زمینه، پیامدهای جبران‌ناپذیری به همراه خواهد داشت و آینده‌ای مبهم و تیره برای حال و آینده مردم این دیار رقم خواهد زد.

بی‌تردید، هر روز که گذشت، نیاز به آب بیشتر احساس می‌شود و این شرکت‌ها باید با هزینه‌های خود، راه‌حل‌های مناسبی برای تأمین آب شرب مردم ارایه دهند. زمانی برای سستی و عدم پاسخگویی وجود ندارد.

 پرسنل نفتی، آیا میدانید مردم مظلوم این دیار هم اکنون پانزده شبانه روز بدون آب سپری می‌کنند اما مدیران شما با تصمیم های اشتباه آب شیرین که سرمایه استراتژیکی یک شهر و جامعه است به خرزهره های شهرک می‌دهند که اگر کودکان شما هم برگی از آنها به اشتباه مزه کنند مسموم و راهی بیمارستان می‌شوند.

مدیران اجرایی شهرستان جم، مگر نه اینکه روزانه ده ها هزار متر مکعب آب وارد شهرستان می‌شود این آب کجا می‌رود سهم مردم از این آب کجاست؟

جان مردم جم مهمتر است یا چمن های شهرک های نفتی، در کدام سرزمین بدون آب ۲۴ ساعت شبانه روز آب شیرین به چمن می‌دهند، اما کودکان ما آبی برای شستشوی صورت هایشان ندارند که صبح معلم مدرسه دانش آموزش را بشناسد که آفریقایی است یا آسیایی!

چاه‌های نار و کنگان و پالایشگاه فجر لوله های ۳۰ اینج آب برای مصرف صنایع از قلب این زمین خسته می مکند اما برای چند ده متر مکعب آب به این شهر خسته، منت می‌گزارند!

پیشنهاد میکنم ۲۴ ساعت یکی از مدیران نفتی در یکی از روستاهای جم زندگی کند تا طعم تلخ زندگی در ریاضت و بی آبی گوارای وجودش شود./ نسیم جم

نوشتن دیدگاه