آینه جم؛ حسن محدث زاده:

پارس جنوبی جم در شبی تابستانی که گرما مهربان تر شده بود، پیکان تهران را از جاده منحرف کرد و با واریز دومین سه امتیاز به حساب خود، 13 مرداد 96 به تاریخی مانا و فراموش نشدنی در فوتبال جنوب استان بدل کرد.
آنچه می خوانید نگاهی است گذرا و کوتاه بر شب فوتبالی جم:
1- اگر صفحات تقویم به یک سال عقب برگردد، بی گمان خوشبین ترین هوادار پارس هم فکر نمی کرد که دقیقاً یک سال بعد، می بایست به عنوان کوچکترین شهر تاریخ لیگ برتر، مقدمات میزبانی از تیمی کهن ریشه را فراهم آورند. اگر تیم های پایتخت و مراکز استانها را سوا کنیم، صنعت نفت آبادان، ملوان بندر انزلی، گهر درود، نفت مسجد سلیمان و پارس جنوبی جم، پنج تیمی هستند که از شهرستان ها به عالی ترین سطح فوتبال مملکت رسیده اند که در این میان شهر جم فقط با 25هزار نفر جمعیت، کوچکترین میزبان ادوار لیگ برتر است.
این میزبانی آبرومندانه نه تنها نقطه عطفی درتاریخ جم و ارتقا خودباوری و نشاط عمومی است، بلکه می تواند تاثیرات مثبت خویش را به نیز تمام شهرهای کم جمعیت ایران تسری دهد.
پیش تر هم نوشته بودیم که آن مرد کلیپ رسان گلایه مند از نابسامانی ها که در شبکه ای ماهواره ای، آن حرف ها را زد و خاطر جمی ها را مکدر کرد، حالا می تواند جم را زیباتر از پیش ببیند و بولد شده این دیار را در منظر خویش قرار دهد.
2- تیم لیگ آزادگانِ تارتار هم جان سخت بود و هم قانع. هم کم گل می خورد و هم کم گل می زد. مکرر کلین شیت می کرد اما در باغ آنها گلی هم به زحمت سر برمی آورد.
برخلاف فصلی که گذشت، مردان لیگ برتری پارس، توپ را به راحتی بر تور حریفان الصاق می کنند. 7 گل در دو بازی آمار قابل ستایشی است اما دفاع هم با ریز زلزله ای فرو می ریزد. برای این دیوار نه چندان محکم باید تدبیری اندیشید تا حلاوت این روزها در کام ها همچنان تکرار شود.
3- علی دشتی از بنک، ابراهیم صالحی از جزیره شیف و حسین پورامینی از برازجان سه بازیکن بومی که زننده یا سازنده گل های اول و دوم بودند. برد با سرمایه های بومی، مزه دیگری دارد، مزه تناول رنگینگ و حلوای خرمایی بعد از سالها دوری از وطن.
انگار تارتارِ عبرت بین، شاهین بوشهر را از دیده عبر داده و حمید درخشان را آینه عبرت دیده که به بومی ها اعتقاد پبدا کرده و آنها را در ترکیب اصلی جای می نهد. او به خوبی دریافته که خاطر بوشهری ها از شاهین بنجل زده غیربومی سالهای نه چندان دور، همچنان مکدر است و شکست با سرمایه های بومی برای آنها قابل پذیرش تر است تا با چاقالوهای مصدوم درجه nاُمی غیربومی.
4- زودتر از آنکه "باشو"ی کوچک بوشهر در آزادی نگاه های نگران هواداران آبی را به ساق های کوچک و جثه ریز خویش برباید تا محمدرضا احمدی گزارشگر بازی، او را حلال گره ناگشوده استقلال معرفی کند، آنتن زنده فرستِ تازه پا گرفته ی سیمای بوشهر در آن لحظاتی که پارس از چپ و راست پیکان را به توپ گرفته بود و گل می زد، ما را به تماشای تکنیک ناب پدیده این روزهای فوتبال مملکت می فرستاد. عجب پیام بازرگانی شیرینِ تلخی بود در آن لحظات. علی برکت الله.
5- در پارس دو "دشتی" داریم، یکی از جنوب تشنه ی شرجی زده و دیگری از شمال سیراب از باران. علی دشتی از بنک و محسن فروزان دشتی از رشت. اولی این روزها در پارس دلبری می کند. دفاع را بر هم می ریزد، پنالتی می گیرد و گل می زند و در کنار نانگ بر صدر جدول گلزنان لیگ تکیه می زند اما دومی علیرغم آنکه در 29 سالگی دوازدهمین باشگاه حرفه ای خود را تجربه می کند، در شب خاطره انگیز جم، نشان داد بیش از آنکه چارچوب دروازه در چارچوب ذهنش نقش بسته باشد، به دنبال بالا بردن آدرنالین هواداران است. همچنان به هیجان و حاشیه علاقه دارد. تارتار باید هیجان نهادینه شده فروزان را به لطایف الحیلی فرو بنشاند تا با هر توپی که ره به محوطه جریمه باز می کند، دلمان آشوب زده نشود.
6- امیرحسین صادقی گفته بود که در جم حتی با چادرنشینی هم سه امتیازی می شوند اما فقط پنج دقیقه کافی بود تا رویاهای او در زیر رویاهای تشنه سربازان جویای نام تارتار لگد مال شود. اما صادقی در حالی که به جای سه امتیاز، سه تایی شده بودند، زهرش را ریخت و روان جوانان کم تجربه پارس را بهم ریخت تا از آنها هم کارت بگیرد و هم گل. اما گلی که رویای فروریخته او ریکاوری نکرد.
7- کمتر از دو هفته زمان کافی بود تا هم پارس جنوبی بوشهر با گذر از گسترش و پیکان، شش امتیاری شود و بالاتر از پرسپولیس و همه مدعیان و غیرمدعیان، بر فراز لیگ برتر فوتبال ایران قرار گیرد و هم "مهدی" بوشهری آبی پوشان از پدیده "لیگ آزادگان" به پدیده "لیگ برتر" ارتقا ورژن دهد. حال این روزهای "بوشهر" خوش است. خوشی مان مستدام باد.

نوشتن دیدگاه