آینه جم ؛ عبدالحسین صفرپور: دور جدید شوراهای شهر و روستا آغاز گشت. اولین سنگ بر پیکره ی مشروعیت شورای جم پرتاب شد. وقتِ آن بود که شورای پنجم در فضایی شفاف با حضور اصحاب رسانه و نخبگان و با درخواست کمک از آنها کار خود را شروع می کرد. ولی این آغاز، پایانی زود هنگام بر تمام امیدها بود. باید فاتحه ای به مناسبت مرگ رویایِ همدلی بخوانیم. رویایی که دیگر هیچ گاه به واقعیت نخواهد پیوست!
وقتی از مشروعیت حرف می زنیم به ملزوماتی نیاز داریم که بیش از اهدای یک حکم توسط مرجع سیاسی است. مشروعیت یعنی رضایت و رضایت یعنی وفا کردن به عهد! وقتی کمینه ی مشرعیت بخشی را بر آورده نکنیم به بازیگرانی بدل می شویم که باید حرف و عمل دوگانه داشته باشیم. باید رقابت کنیم برای جلوه دادن به آنچیزی که نیستیم!
سوال اینجاست؛ چگونه حافظِ مشروعیت خود باشیم! اگر صاحب قدرت بدنبال مشروعیت نباشد وظیفه عمومی چیست؟! زمانه جدید، دورانِ مشروعیت قانونی است ولی این مشروعیت، ریشه در تعامل نماینده و مردم(جامعه مدنی) دارد. عدم تعامل یعنی همان تهدید مشروعیت از جانب "جامعه مدنیِ فعال" مهمترین تضمین برای کنترل قدرت است.
شورای شهر با توجه به اینکه در موضعی ترین وجه قدرت سیاسی قرار دارد. هیچ بوروکراسی ملی بطور مستقیم از آن حمایت نمی کند از این رو بسیار نیازمند حفظ مشروعیت خود است. حفظ مشروعیت و رضایت در محیطی کوچک، نیازمند آن است که نهاد اداره شهر عملکردی هدفمند و یکپارچه داشته باشد و بدور از نقش شخصی بتواند به عنوان یک کلِ واحد نقش آفرینی کند. وظایف نمایندگی را انجام دهد و سعی کند عمل سیاسی را در راستای تحقق به وعده های عمومی قرار دهد. چگونه وقتی اعضای اندک یک نهاد دچار مشکلات داخلی هستند می تواند به مجموعه خود مشروعیت ببخشند اگر در هر مسئله ای نتوانیم تعامل و حتی رقابت درست و بجا داشته باشیم چگونه می توان انتظار داشت که در برابر مشکلات شهر از منافع عمومی دفاع کنیم.
هر تصمیم جمعی در شورا بازتاب اجتماعی دارد، انتخاب شهردار، انتخاب ریئس شورا و هر تصمیم دیگری بر شیشه عمر مشروعیت اثر می گذارد و اشتباه در آن باعث می شود اعتماد مردم از دست رود. اگر شورای جدید می خواست در یک فضای تعاملی به حیات خود ادامه دهد و رضایت عمومی را ضامن عملکرد خود قرار دهد باید تمام تلاش خود را در این امر به کار می بست. تنها مسیر شورا در این باره شفافیت عملکرد، تعامل با رسانه های مستقل و نخبگان دلسوز است. تا وقتی از نقد منصفانه هراس داریم و منافع شخصی را بر منافع شهر اولویت می دهیم قطعا در انجام وظیفه ی خود کوتاهی کرده ایم و مشروعیت خود را زیر سوال برده ایم. عملکرد شورا در قدم اول و البته در قدم های تمرینی، بسیار مایوس کننده بود و راهی به شفافیت و تعامل نیافت. وظیفه ی نماینده این نیست که به هر شکلی که می خواهد عمل کند!
فضای شهر ما بر همدلی استوار نیست و انواع و اقسام سیاسی کاری های نازل در آن رواج دارد. فضای غیر شفاف و محدود خطرناک است. تنها راه کمک به بهبود اوضاع، ورود فعال به فضای رقابت است. رقابت با کسانی که حتی ظواهر کار سیاسی را رعایت نمی کنند، حتی حاظر نیستند روشنفکر نما باشند و مردم را بشکل صوری در جریان امور زندگی خود قرار دهند! این رقابت بین مردم و منتخبین با توجه به ماهیت سیاست و منافع در تمامی جوامع وجود دارد هر جامعه صورتی دارد. مدلی که وجود آن برای شهر ما الزام دارد. احیای جامعه مدنی وعرصه عمومی است. یک رکن آن رسانه های مستقل و خیر اندیش است. باید تاکید کنم که فقط رسانه های مستقل می توانند در مطالبه عمومی عملکرد صادقانه داشته باشند. هر چند با توجه به ماهیتِ مشکوک بسیاری از رسانه باید بر نقش تک تک انسان های جامعه تاکید کنیم و مسئولیت هر کدام را در پرداختن به بحث عمومی گوشزد کنیم.
پس رقابت نهایی بین منتخبین و مردم در جریان است! شاید نخبگان جامعه در عمومی سازی مفاهیم نقش موثری ایفا کنند در پراکندن این سخن که هر فرد نقشی اساسی در زندگی شهروندی خود دارد. باید حق شهروندی را معرفی و عمومی شود، باید مطالبه گر باشیم، شفافیت حق ماست، کسانی که انتخاب شده اند، یقینا وظیفه ی سنگینی دارند و باید از آنها بخواهیم برای هر قدم خود پاسخگو باشند!/ شهرنامه
