آینه جم؛ سید مرتضی کراماتی
دلم می سوزد برای خودم و برای کودکی ام که درکش نکردم و برای امروز خودم و شما که کودکی نکردیم و شاید خیلی از ناملایمات نسل من همین کودکی نکردن "دیروز" است که "امروزمان" در حیرانی می گذرد و "فردایمان" نامعلوم که چگونه رقم می خورد. روز کودک چند سالی است در تقویم به خوبی جا خوش کرده و در این سالها رنگ و لعاب بیشتری به خود گرفته و در لابلای مناسبتها، بهانه ای میشود تا در شادی کودکانمان یا کودکان سببی و نسبی، ما هم خوشحال شویم و در شادیهایشان شریک شویم مثل جشن تولد و در لحظاتی غمی سنگین بر سینه مان سنگینی می کند که زمان کودکی ما چگونه بود و چرا خبری از این برنامه ها نبود. یعنی انگار نه انگار که کودک باید"کودکی" کند. همه توقع داشتند که در آن سنین کوچک، با ادب، آرام، ساکت و تمیز باشیم و شاید پدر و مادرها تمیز نمی دادند که بچگی و کودکی شرایط خاص خودش را می طلبد و سطح توقعاتشان آن چیزی را از کودک می طلبید که از یک فرد بالغ و عاقل باید بخواهند و به همین منوال آن روزها گذشت و به تعبیر خودم:
"ناگهان در ناگهانی از تمام حالها
روزهای ما گذشت و ماهها و سالها"
و اینک در ره آورد ایام، و مرور تقویم ، کودکی را پاس می داریم و کودک درون را صدا می زنیم و عیبی نیست اگر بگوئیم اغلب افراد جامعه کودک درونشان فعال است و اگر غیر از این باشد شاید خدا هم از ما راضی نباشد و ناسپاسی به خالق بی همتا که چرا قدر داشته هایمان را نمیدانیم و این"کودک‌درون" اگر نبود شاید شادی، شیطنت، خنده و گریه و محبت وجود نداشت و اگر داشت معنایی نداشت و تصنعی بود مثل خیلی از رفتار بزرگترها که در جهان امروز "کودک کشی" بعنوان زشت ترین عمل به دست پست ترین افراد رقم می خورد. قتل، غارت و جنایتهایی که گاهی قربانیانش کودکانی هستند که سرگرم بازی کودکانه ی خود هستند و اصلا نمیدانند که قربانی بازی جلادانی هستند که بویی از انسانیت نبرده اند. کودک یعنی صلح، کودک یعنی صفا، کودک یعنی لبخند و کودک یعنی سلام به خدا.
[کد خبر:AJ33910]
